متن چراغ خاموش

در کوچه‌ی بی‌پایانِ شب
صدای قدم‌هایت
مثل بارانِ گمشده
بر شانه‌های خسته‌ام نمی‌بارد...

ماه،
چون چراغی خاموش
به یاد تو می‌لرزد
و من،
در سکوتِ بی‌پناهی
به سایه‌ی خالیِ دست‌هایت
پناه می‌برم...

چه بگویم که چه شد که دلم کم آورد
ولی
بگذار به خودم دروِغ نگویم
فتیله چراغ گذشته ای که گذشته
را بالا کشیدم
و
گذشته ام را به اکنون آوردم

حال شادی های اکنونم، از من فرار میکنند

به دنبال طلوع ام

با چراغِ خاموش...

آریا ابراهیمی

عزیزی بهم گفت:
چراغ خاموش زندگی کن!!!!
کوتاه ترین جمله ای بود که
یک کتاب حرف داشت!!!

سرنوشت من
سال‌هاست که مست است
به در و دیوار می‌زند
تو بیا و هوشیاری اش باش
به وقت سقف
به وقت دیوار
به وقت تهران

همیشه با تو
با چراغ خاموش راه خواهم رفت
مبادا که روزی
کنارم نبینمت