اوج دلتنگی زمانیست ک دل بی تاب است و طاقت دلتنگی کم ... قهوه ای تلخ مینوشی .. بغض گرفته در گلویت را قورت می دهی.. از پنجره اتاقت باران را تماشا میکنی.. خودت را در تنهایی خویش ب یاد او بغل میکنی.. ارام پلک های خیس شده از قطره...
گر چه با دوری ی ِ او زندگیم نیست، ولی یاد او می دمدم جان به رگ و پوست هنوز
چه جمله غریبیست: فراموشت میکنم ... وقتی خودت میدانی که تا آخر عمرت با یاد او زندگی میکنی!..
