متن نوستالژی

هرم نفس‌هایش،
با بوسه‌اش
گلاب پاشید به رخسارم-
لب‌های مادرم!

روزی که رفتی
آن روز،
زمان لغزید و افتاد.
ساعت‌ها، بی‌پندار ایستادند
و هوا، سنگین‌تر از سنگ شد.
چشم‌هایم، از اشک
چیزی جز تاریکی ندیدند.
اما در ژرفنای این تاریکی،
نوری باریک،
چون رشته‌ای از سپیده‌دم
در دل من جوانه می‌زند.
نام تو،
هنوز در رگ‌های باد جاری‌ست،
و هر...

بوی تنت،
مثل یادآوری روزهایی که هنوز نرفته‌اند.

بوی باران که می‌آید، انگار نامت دوباره در دلم زنده می‌شود.
نه تویی، نه آن روزها… اما هنوز چیزی در من تپش می‌کند.

هر لحظه با، آوای دل، کردم صدایش
گفتم که شاید، یک نَفَس، در بر، بیاید

آخر، کجا رفت آن زمانِ کودکی‌هام؟
یک بارِ دیگر، کاشکی، مادر، بیاید

این شهر من است و وجب به وجبش را دوست دارم. تپه ی پشتش، ایوان سرتاسری دور عمارت، دو جوی آب دو طرف خرند،آن دو تا درخت نارون دم باغ، نارنجستانش را که نارنجهایش را خودت با دست خودت کاشته ای، آن درخت "هفت نوبر" را که خودت هر سال...

آدما گریه نمی‌کنن… نمی‌کنن
یهو صدای یه آهنگ قدیمی میاد، گریه می‌کنن
یه لباس کهنه می‌بینن، یه عکس قدیمی، یه خاطره گم‌شده…
یه پیام نخونده، یه اسم آشنا توی لیست مخاطبا
یه بوی آشنا توی خیابون…

آدما گریه نمی‌کنن از درد،
از بغضی گریه می‌کنن که جا خوش کرده تو...

بعضی وقتا با خودم فکر می‌کنم، چقدر خوبه که یه کم قدیمی باشیم.
همیشه از خودم می‌پرسم چرا انقدر چیزای قدیمی رو دوس دارم.
حتی آدمای قدیمی رو هم خیلی دوس دارم، باورت میشه؟
آهنگای قدیمی که آدم رو می‌بره به یه دنیای دیگه،
زندگی‌های قدیمی که ساده و بی‌ریا...

"عشق نافرجام"
او آمد،
همچو نسیمی که بر سطح دریا نقش می‌زند،
نه برای ماندن، که برای بر هم زدن سکونِ آینه‌وارم.

نامش را نسیم نگفتند،
اما رد قدم‌هایش، بوی بهاری داشت
که هیچ‌گاه از پی زمستان نیامد.

دل، به شوق فهمیدن، چون مرغی خاموش
بر سیم‌های باد نشسته بود؛...

بچه بودم، بادبادکای رنگی
دلخوشی هر روز و هر شبم بود
خبر نداشتم از دلِ آدما
چه بی بهونه خنده رو لبم بود
کاری به جز اَلک دولَک نداشتم
بچه بودم، به هیچی شک نداشتم
بچه بودم غصه وبالم نبود
هیشکی حریف شور و حالم نبود
بچه که بودم آسمون...

وقتی پدر خسته می‌آمد سمت خانه
وقتی که شاکی بود از دست زمانه

وقتی به دستش بار سنگین داشت، مادر ـ
یک "یا علی" می‌گفت از دل ، عاشقانه

عطر خوش نامت که می‌پیچید در باد
در سجده می‌افتاد گل هم بی بهانه

دست پر از مهرت همیشه بر سرم...

آهاااای کافه چی!
دو فنجان قهوه ی تلخ،

طبق معمول
یکی برای من،
یکی به نیت او....

در کوچه‌های خیسِ خاطره
با نام تو قدم می‌زنم...
پنجره‌ها
از بوسه‌های ناتمام می‌گویند،
و برگ‌های پاییزی
عطرت را به یادم می‌آورند.
زمان می‌گذرد
و من هنوز
در پی صدای قدم‌هایت
سرگردانم...

فنجانِ قهوه را
بر میزِ چوبیِ خاموش می‌گذارم
و تو،
از لابه‌لایِ بخارِ داغ
چون پروانه‌ای سپید
رها می‌شوی از پیله‌ی دوری.

خاطره‌ها،
چون دانه‌های قهوه
در آسیابِ مغز
آرام می‌چرخند
و عطرِ بودن‌ات
تمامِ اتاق را
به یادِ تو می‌سپارد.

پنجره باز است
و باد
موهای تو را
از...

عشق اول... مثل نسیمی که برای اولین بار گلبرگ‌های قلب را لمس می‌کند، لطیف و تازه، اما ناپایدار.
مثل شعله‌ای کوچک که در تاریکی شب می‌درخشد، گرم و امیدبخش، اما فانی.
ما با تمام وجود می‌چسبیم به لحظاتی که انگار جاودانه‌اند، غرق در نگاه‌های پر از امید و حرف‌های ناتمام....

.
آدم‌ها
می‌آیند
می‌روند
می‌رسند
ولی من،
نمی‌رسم که نمی‌رسم که نمی‌رسم!

خیابان‌های کرج را
هر روز تمام می‌کنم
و این یعنی:
آواره‌گی همیشه تمام شدنی نیست!

من در این شهر غرق شده‌ام
کوچه‌ها گاهی به لطف
جسمم را به خانه می‌رسانند
و هربار
مادرم را پیرتر از بار قبل...

در غم فردا سرآمد شادی امروز ما

اگه زندگیم یه کتاب بود،
صفحه‌ی تو
گوشه‌ای خمیده داشت:)

مراقبِ کسی باش که دوستش داری؛
قلب همیشه درهایش باز نخواهد ماند.

بچه بودم
یه شب گفتن قراره واسه زری خواستگار بیاد؛ دختر محمود آقا نقاش که زنش، عصمت، هر روزِ خدا به بهونه سبزی و آش نذری و کدو حلوایی و نون و تخم مرغ محلیِ ولایتشون که برامون به قول خودش داغِ داغ میاورد خونمون پلاس بود.
عصمت میگفت یارو...

آخرین باری که داشتیم زندگی عادیمونو میکردیم کی بود؟ :)

گل ها اهمیتی نمی دهند که جوان هستی یا پیر؛
تنها می دانند چطور احساس جوانی را در تو بیدار کنند.

به نام حضرت عشق
بوی گل و سبزه و سمن و نسرین
بوی عشق و دل و دلداده و پروین
صنما قبله نما جان ودلم را به فدایت
که چگونه قدحی داده ای بامهر و وفایت
که طبیعت شده زیبا از لطف و نگاهت
دلدارا *حول حالنا* خواهیم از لعل...

خاطراتمان سالهاست در کوچه های دلتنگی
گم شده است.

در میان قصه های بی پایان ،نفسهای خسته و

فریادهای جسته از گلو،

در هجوم اندوه برگهای پاییزی به خواب رفته.

و ما مانده ایم ، چشم به راهِ راهی که می دوید و می گریخت.

اینگونه گیر افتاده ایم در...