متن خشکسالی

ابرهای خسیس،

باران را دریغ می‌دارند؛

و در تکدّیِ کاسه‌های تفتیده،

در حسرتی نمناک،

هیچ نمی‌گذارند!

جنگلِ سرسبزِ ما را چون بیابان می‌کنند
چشمه‌ها را خشک و دریا را گریزان می‌کنند
دستِ سنگینِ تبر با ریشه‌ها پیمان شکست
سبز را با خاکِ خشکیده، غم‌افشان می‌کنند

رودخانه ی بزرگ
شبیه به رد یک زخم کهنه شده بود...
رودخانه ای که طی قرن ها
شکل گرفته بود
اکنون شبیه لحافِ چهل تکه ترک خورده ای
از سنگ و علفِ هرز بود...

جین هارپر/خشکسالی

کلاغ پیروُ،
شانه ی مترسک...
***
هم صحبت های؛
-روزگارانِ خشکسالی!






زانا کوردستانی

کابوسِ خشکسالی،
گلوی کارون را می فِشُرَد..
***
آه خوزستان!


زانا کوردستانی

مسجد، سر سحر خشکسالی دارد
دینم بی تو جای خالی دارد

من مانده ام و سوال سختی اینطور
ماه رمضان با تو چه حالی دارد؟

به گمانم بهشت هم خشکسالی است،
این را از کف پای ترک خورده ی مادرم فهمیدم

به باران نمی بازم
به باد نمی بازم

به برف ، به گرمای تابستان
نمی بازم

با جسمی نیرومند
بی هیچ چشم داشتی

بی هیچ خشمی
ارام لبخند خواهم زد

غذایم روزی یک کاسه برنج
یک کا سه سوپ با کمی سبزی
هرانچه روی میدهد را
به پیشیزی نمی گیرم...

موقع‌ پرداخت‌ یارانه‌ که‌ می‌ شود.
به‌ فکر‌ ذخیره‌ های‌ ناچیز‌ اب‌ می‌ افتم‌
درسال‌ های‌ خوشک‌سالی‌ !