متن خشکسالی

باغِ تُهی

سال‌ها شد که باغم ز باران تهی‌ست
سهمِ خاکِ من از عشق، تَرَک‌های نیست
نبودَ‌نش، چه‌ها با دلِ سبزم نکرد
که هرگز به لب خنده‌ دیگر نگرد
ز روزِ جدایی، ز آن روز شوم
نه باران بدیدم، نه رویِ بهار
جوارح همه خسته از انتظار
فراق از دلم...

روزِ نخستِ مرداد آمد و رفت،
چون شعله‌ای از دلِ آتش برفت.

خورشید بر آن بامِ بلند ایستاد،
با تیغِ تب، بر تنِ این خاک زد.

بادی نیامد، نفسِ شب برید،
دل تنگ شد از هوای بی‌سند.

دل، مثل گلی در عطشِ دشتِ خشک،
بی‌سایه و بی‌چشمِ تو، پژمرد و...

ابرهای خسیس،

باران را دریغ می‌دارند؛

و در تکدّیِ کاسه‌های تفتیده،

در حسرتی نمناک،

هیچ نمی‌گذارند!

جنگلِ سرسبزِ ما را چون بیابان می‌کنند
چشمه‌ها را خشک و دریا را گریزان می‌کنند
دستِ سنگینِ تبر با ریشه‌ها پیمان شکست
سبز را با خاکِ خشکیده، غم‌افشان می‌کنند

رودخانه ی بزرگ
شبیه به رد یک زخم کهنه شده بود...
رودخانه ای که طی قرن ها
شکل گرفته بود
اکنون شبیه لحافِ چهل تکه ترک خورده ای
از سنگ و علفِ هرز بود...

جین هارپر/خشکسالی

کلاغ پیروُ،
شانه ی مترسک...
***
هم صحبت های؛
-روزگارانِ خشکسالی!






زانا کوردستانی

کابوسِ خشکسالی،
گلوی کارون را می فِشُرَد..
***
آه خوزستان!


زانا کوردستانی

مسجد، سر سحر خشکسالی دارد
دینم بی تو جای خالی دارد

من مانده ام و سوال سختی اینطور
ماه رمضان با تو چه حالی دارد؟

به گمانم بهشت هم خشکسالی است،
این را از کف پای ترک خورده ی مادرم فهمیدم

به باران نمی بازم
به باد نمی بازم

به برف ، به گرمای تابستان
نمی بازم

با جسمی نیرومند
بی هیچ چشم داشتی

بی هیچ خشمی
ارام لبخند خواهم زد

غذایم روزی یک کاسه برنج
یک کا سه سوپ با کمی سبزی
هرانچه روی میدهد را
به پیشیزی نمی گیرم...

موقع‌ پرداخت‌ یارانه‌ که‌ می‌ شود.
به‌ فکر‌ ذخیره‌ های‌ ناچیز‌ اب‌ می‌ افتم‌
درسال‌ های‌ خوشک‌سالی‌ !