من پر از درد توام بیمار میدانی که چیست ؟
گاه چنان دوست دارمت کز یاد می برم که مرا برده ای ز یاد
گر ز مسیح پرسدت مرده چگونه زنده کرد بوسه بده به چشم او بر لب ما که این چنین
بیا ذوب کن درکف دست من جرم نورانی عشق را مرا گرم کن
ای من فدای چشم تو یاد عزیزت از همه ی یادها جداست
هنوز اسم تو تنها اسمی است در زندگی من که هیچ کس نمی تواند چیزی در موردش بگوید
شکسته باد دلم گر دل از تو بردارم
من دلم بی تو سر نخواهد کرد
طلب از خدای کردم که بمیرم ار نیایی
به حول و قوه ی زیبایی تو برخیزم و از پرستش غیر از تو اجتناب کنم !
فقط من می دانم تو چقدر زیبایی
مثل باران بهاری که نمی گوید کی بی خبر در بزن و سرزده از راه برس
تو همانی که به دیدار تو من بیمارم
تو را من دوست دارم تا جهان هست
گمان مبر که فراموش کردمت هیهات ز پیشم ار چه برفتی نرفتی ز یادم
ای دورترین جز تو کسی به من نزدیک نیست
صدایم کن بگذار در امواج صدایت دیوانه شوم
گفتی به کام روزی با تو دمی بر آرم آن کام بر نیامد ترسم که دم بر آید
بیرون نشود عشق توأم تا ابد از دل
وقتی به زلال نگاهت زُل میزنم حرف که هیچ نفس هم کم میاورم
بی روی تو خاموش تر از مرغ اسیریم
من تو را می برم از یاد ولی بعد از مرگ
من هر نفسم بر نفس ناز تو بند است
بر خاطر من جمله فراموش و تو یادی ... !
