هر صبحی که صدای تو در آن طلوع نکند شبی تبعیدی و اندوهناک است که هفته در آن هفت قرن می شود
به گمانم، ما موسیقی و عطر را اصلاً برای این دوست داریم که فضاهای قبلی زندگی مان را تداعی می کنند. این هم راهی است برای این که با مرگِ لحظه بجنگیم و آن را به زندگی بازگردانیم و سایه ها و بازتاب هایش را زنده کنیم، هرچند موقت.
غادة السمان: می خواهی از رازِ قدرتمندیِ من باخبر شوی؟! هیچ کس هیچ وقت مرا واقعاً دوست نداشت...!
مُحال بود گندم من بر صخره ی تو بروید؛ این را از ابتدا می دانستم! اما ابرهایم را بالای سرت گسترانیدم و در آغوشت گرفتم چونانکه دریا افق را در آغوش می کشد.. غادة السمان مترجم: طیبه حسین زاده
به من بیاموز چگونه عطر به گل سرخش باز می گردد تا من به تو بازگردم مادر! به من بیاموز چگونه خاکستر، دوباره اخگر می شود و رودخانه، سرچشمه و آذرخش ها، ابر و چگونه برگ های پاییز دوباره به شاخه ها باز می گردد تا من به تو بازگردم...
ای کاش خیالم، حال و روزم می شد...!
گواهی می‌دهم به گنجشک‌هایی که از چشم‌های تو تا قلب من پرواز می‌کنند! گواهی می‌دهم که من یک بار عاشقت شدم و هنوز هم...
من اندوهگین نیستم خود اندوهِ عالمم سرزمینی در سینه‌ام گریه می‌کند...
دوستت دارم اما نمى‌توانى مرا در بند کنى همچنان که آبشار نتوانست همچنان که دریاچه و ابر نتوانستند و بند آب نتوانست پس مرا دوست بدار آنچنان که هستم و در به بند کشیدن روح و نگاه من مکوش مرا بپذیر آنچنان که هستم.
هنوز اسم تو تنها اسمی است در زندگی من که هیچ کس نمی تواند چیزی در موردش بگوید
