متن رهی معیری

هر چه کمتر شود فروغ حیات
رنج را جان‌گدازتر بینی
سوی مغرب چو رو کند خورشید
سایه ها را درازتر بینی

ای گل تازه، مبارک به تو این تازه بهار

من از آن کِشم ندامت که تو را نیازمودم!
...تو چرا زِ من گریزی که وفایم آزمودی؟!

میرود کز ما جدا گردد، ولی
جان و دل با اوست، هرجا میرود

ندارد صبح روشن رویِ خندانی که او دارد

ندارد ابرِ نیسان، چشمِ گریانی که من دارم

آرزو مُرد و جوانی رفت و عشق از دل گریخت

غم نمیگردد جدا از جانِ مسکینم هنوز...

گرچه خاموشم ولی آهم به گردون میرود

گر تو را با ما تعلق نیست ما را شوق هست

جان فدا کردیم و یاران قدرِ ما نشناختند
کور بادا، دیده یِ حق نا شناسِ دوستی

افتاده باش لیک نه چندان که همچو خاک

پامال هر نبهره شوی از فروتنی

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو

تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده ام

تا تو ز من بریده ای من ز جهان بریده ام

رهی معیری :

آسودگی از محن ندارد مادر
آسایش جان و تن ندارد مادر

دارد غم و اندوه جگر گوشه خویش
ورنه غم خویشتن ندارد مادر

بس که جفا ز خار و گل دید دل رمیده ام
همچو نسیم از این چمن پای برون کشیده ام
شمع طرب ز بخت ما آتش خانه سوز شد
گشت بلای جان من عشق به جان خریده ام
حاصل دور زندگی صحبت آشنا بود
تا تو ز من بریده ای...

آن دم که باتو باشم
محنت و غم سرآید

و آن شب
که بی تو باشم
جانم ز تن برآید . . .


~️
~ ~

آید وصال و هجر غم انگیز بگذرد
ساقی بیار باده که این نیز بگذرد

ای دل به سردمهری دوران، صبور باش
کز پی رسد بهار ، چو پائیز بگذرد

گفتند که نامحرمی و بوسه حرام است
دل گفت که محرم تر از این عشق کدام است؟
بوسیدم و لب دادم و آغوش کشیدم
نامحرمِ من!
محرمی و کار تمام است

رفتی ولی ز دل نرود
یادگار تو

آغوش گل این بوی ندارد که تو
داری ..️



️️️

من خوشم با سایه ی زلفِ خیال انگیزِ او

بوی آغوش تو آید از هوای نیمه شَب ...

من و بار دگر از دور،آن دزدیده دیدن ها..!

دریاب که ایام گل و صبح جوانی
چون برق کند جلوه و چون باد گریزد

آغوش گل این بوی ندارد که تو داری..