متن حجت اله حبیبی

وقتی ترانه عشق ، نسیم جان را برانگیزد ، شاهد آرزو بال می گشاید ، چشمه امید می جوشد ، و آیینه ی راستی ، بزم محبت را در باغ زندگی می آراید . حجت اله حبیبی

بی تو ، یلداست شب خاطره ها
فالِ سر سبزی این دشت بیا . حجت اله حبیبی

آنقدر زل می زنم آیینه را ، تا سکوت خانه را بر هم زند . حجت اله حبیبی

من همیشه آه می کشم ، در تنهایی سیگار .
حجت اله حبیبی

وقتی از دار بالا می رفتم ، گل ها قد می کشیدند
اما امروز ، گل می کشند .
حجت اله حبیبی

ماه زیبا
شب زیبا
روز ، به دنبال تو می گردند ،
ای ماه من .
حجت اله حبیبی

تو که باشی
، همه ی شهر ، مرا می پاید ،
و نمی دانم من ،
هیچ چشمی ، نگران من نیست!
حجت اله حبیبی

یکی بود ،
یکی نبود.
ما بودیم و تنهایی
و هنوز تنهایی ، حاکم ِ شهرِ دل ماست. حجت اله حبیبی

تو ، رَفتی ،
و آسمان ، قند می ساید ،
بر سر من و خیال تو .
حجت اله حبیبی

نفسی نیست ، بیا تا که غزل ، ساز کنیم
حرف مردم همه باد و ز نو آغاز کنیم .
حجت اله حبیبی

تو گفتی : که لبخند ، به لَب ها نشانی
کجایی ؟! دلیل غم و اشک آهَم .
حجت اله حبیبی

کجا ، باز بینم تو را ،
گر قیامت نباشد .
حجت اله حبیبی

حوض خانه، پر ز برگ ،
باغچه خشک و گل کباب ، غرق خاک و قاصدک، خانه ی تمیز مادرم . حجت اله حبیبی

تو می روی ، امّا ، غبارِ غم ، همدم جانم می شود ، ِکویر اندوه ، صبح امیدم را می خُشکاند ، دیوارِ تنهایی ، پرنده ی خوشبختی ام را ، به دار می آویزد ، و سیل اشک ، باغ زندگی ام را ، به تاراج می برد...

تو رفتی ، بی آنکه ، برگردی ، ببینی چشمم ، پشت سرت آب می ریخت . حجت اله حبیبی

چی شد، فراموش کردم ، باید فراموشت کنم . حجت اله حبیبی

برای از تو نوشتن، دو چشم هم کافیست ، نگاه کنی که از کجا به کجایی؟! حجت اله حبیبی

گاهی، فراموش می کنیم که از خاکیم ، به خاک می اُفتیم ، در خاک می خفتیم ، که ظلم می کنیم . حجت اله حبیبی

وقتی ضَمین آدمی ، زمین است ، چرا با تکبّر پا بر آن می کوبیم . حجت اله حبیبی

سکوت ، زیبا ترین کلام عاشقانه ، که با نگاه بیان می شود . حجت اله حبیبی

اگر دَمی ، آدمی ، به دَمی، وابسته نبود حتی دَمی ، سجده نمی کرد ، خدا را آدمی ،
حجت اله حبیبی

دریا ، زتو آموزد ، آرامش و طوفان را
وقتی که تو می خندی ، آن دَم ، که تو می گریی . حجت اله حبیبی

آرام تر از دریا ، سر سخت تر از موجیم
بنشین و تماشا کن، آرامش طوفان را .
حجت اله حبیبی

غروب، فرصت تجدید خاطره هاست
شفق، بوسه زند شانه های کوه . حجت اله حبیبی