متن حسرت دریا

موج، خسته، خسته،
خود را به ساحل می‌رساند؛
موج، تشنه، تشنه،
تن را به دلِ ساحل می‌سپارد؛
امّا،
چو از سینه‌ی سنگِ ساحل،
احساسی نمی‌بیند،
زود می‌فهمد:
جای او همان دریاست!
دریایی‌بودن، بس زیباست!
پ. ن:
بخش پایانی این دل‌سروده دارای آرایه‌ی ادبی «حُسنِ تعلیل» است.

توشبیه کوچه ای هستی که به دریا میرسه…

مثل یک ماهی گلی در تنگنای این قفس
سال من بی چشم دریایی تو آغاز شد