متن رنج عمیق

عجب رنج عجیب و درد ناکیست، دوریت...

ما زاده ی دردیم
ارامش سرابی بیش نیست

پنداشتم سخت‌گیرم، ولی
دیدم که دشوارتر بوده راه

رفتم، ز خود دورتر ایستادم
دیدم که حق داشتم بی‌گناه

از دور اگر خویش را بنگرم
جز زخم و درد و غمی بی‌پناه؟

ترسم که دیگر نماند توان
ترسم که افتد دلم در تباه

من سخت‌گیرم؟ نه، این روزگار
با من نکرده‌ست...