متن عاشقانه دردناک

سرم اگه بره دلم واسه کسی به غیر تو نمی‌ره
خدا کنه دلت یه شب سراغی از دلم بگیره
کی می‌دونه دلم به چی خوشه؟
به خنده‌ای که من رو می‌کشه
دلم به کی خوشه؟
کسی که می‌کشه!!

حتی با خیالت عاشقی کردن
دلتنگی خود را دارد
حق دارد زبانم لکنت بگیرد
وقتی این واژه ها و کلمات
در زندان گلویم محبوس
و از توصیف زیباییت عاجزند
بنظر
باید خط به خط زیباییت را
فرهنگ لُغت جدیدی رقم زد...

"خنجر خیانت در دل عشق فرو رفت، و هر زخم، قصه‌ای از دروغ و تنهایی شد که هیچ‌گاه فراموش نخواهد شد.💔

عشق تو مانند گل نرگس در دل من شکفت
هر برگ عشقت را با اشک های بی پایان آبیاری می کنم

تو قشنگترین نداشته ی تمام عمرمی.

عاشقی کرده فقط،
قسمت ما حسرت دیدارش را.

عشق یعنی:
که دلتنگ توام به هر بهانه.

دلتنگی
نام دیگر
زیستن بی‌توست
و این
تمام اندوهی‌ست
که همیشه
با همه‌ی نبودنت
دوستش دارم

تو همان،
بغض نهفته در دو چشمان منی.

چه دلگیرم
دوای درد می خواهم ولی از درد افزون تر
به سینه آتشی دارم از آهی سرد داغون تر

چه کردی با دلم یارا که در باور نمی گنجد
از آن دردانه نیکوتر از این دیوانه مجنون تر

دلی که در میان موج سیر و سرکه می جوشد
شقایق...

می گویند :انسان پناه انسان است
ولی بعد از تو
هیچ انسانی نتوانست پناه من باشد

تو ای تنها دلیل زندگانی
نباشی سخت است بر من جوانی.

هجوم می آورد دلتنگیها درشب
میمکد عصاره وجودم را
می رباید خواب را ازچشمانم
تورا می بینم
و کارگردان سناریوی با تو بودن میشوم

با این حال پریشانم.
تا ویرانگی پای عشقت میمانم.

پیش از آنکه به دارم بیاویزید
از گندم‌های خوشمزه برایم بگویید
آن گندم‌هایی که شریک بخت سیاه من و شمایند
آن گندم‌هایی که در غم من،
گردنشان را به دهان ملخ‌ها می‌سپارند

پیش از آنکه به دارم بیاویزید
دیده‌گانم را بگشایید
با شمایم،
چشمانِ مرا باز کنید!
و اگر مَردید...

بعد تو چاره ندارم،
به جز تنهایی، در خیالم کنارت خفتن.

دستت را به من بده
تو که
پایت را از زندگی ام بیرون نمی کشی

باهام بد تا کرد
بهش گفتم که موهای بلندتو میخوام، رفت کوتاه کرد!
حتی موهای کوتاشم، بیشتر از قبلش اونو زیبا کرد!
همین دیوونه بازیاش بدجوری اونو تو دلم جا کرد
من میدونم که نمیشه حتی شبیهش یکی پیدا کرد!

عشق از چشمان تو شروع شد،
با جان دادن من پایان یافت.

153g

اگر چه خواه یا ناخواه، گاهی می دهی رنجم
ولی من قلب ها را در محبت با تو می سنجم

گلوی شب پر است از بغض های پابه ماه من
منی که زادگاه دردهای تلخ و بغرنجم

مرا از مرگ _این یک لاقبای پیر_ترسی نیست
اگر چه سرنگون خواهد...

عجب رنج عجیب و درد ناکیست، دوریت...

گرچه جانم کرده باور، منتهای مِهر را
لیک راهی نیست تا، آغوشِ عشق‌آویزِ مِهر

به سویدایِ دلم؛ لشکَرِ عقل آمد و بَس
دلِ ویران شده را؛
حاجتِ دلدار کجا؟

هر کسی لایق دردیست،
مرا لایق تو ساخته اند.