متن سوزناک

از خاک‌ آمد،
آدمی که خود را،
به آب و آتش می‌زند؛
تا حسّ عشق ورزی‌اش،
با هیچ بادی،
در خاک نیفتد!

اشک تمام صورتش را پر کرده بود..
آرام ب سمتش قدم برداشتم..
نگاهم کرد اما باز نگاهش پر از اشک شد و ب پایین افتاد مرواریدهای درخشانش..
لب گشودم تا دلداری بدهم..
اما..
سکوت همچو مُهری پر رنگ بر دهانم کوبیده شد..
نفسی کشیدم و تنها لبخند تلخی بر لبانم...

ظلم است مرهم لطف از ما دریغ‌ کردن
چون داغ سوزناکیم چون زخم دَردمندیم

چه سوزناک است
سرما
بابانوئل
کمی امید بیاور