شعر

کوتاه ترین قصه ی شب را
به من بگو ...

با یک شب بخیر
از زبان تو
می شود خدا را هم در خواب دید

در دلم آرزوی آمدنت می میرد

رفته ای اینک ، اما آیا
باز می گردی ؟

چه تمنای محالی دارم !
خنده ام میگیرد

ما در خلوت به روی خلق ببستیم

از همه باز آمدیم و با تو نشستیم

دردم این است که من بی تو دگر
از جهان دورم و بی خویشتنم

مگرم سوی تو راهی باشد
ور نه دیگر به چه کار آیم من

صد بار بگفتی که دهم زان دهنت کام
چون سوسن آزاده چرا جمله زبانی

گویی بدهم کامت و جانت بستانم
ترسم ندهی کامم و جانم بستانی

تو مرجانی تو در جانی
تو مروارید غلتانی

اگر قلبم صدف باشد
میان آن تو پنهانی

نشسته ام به در نگاه می کنم
دریچه آه می کشد
تو از کدام راه می رسی؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود
جوانی ام در این امید پیر شد
نیامدی
و دیر شد ...

تو ز ما فارغ

و ما از تو پریشان تا چند ؟

من در تو نگاه میکنم و در تو نفس می کشم

و زندگی در رگ من ادامه می یابد

گویند که از دل برود هر آن که از دیده برفت
دل تویی
دیده تویی
بیش میازار مرا

چون نهالی سست می لرزد
روحم از سرمای تنهایی
عشق، ای خورشید یخ بسته
دیگرم گرمی نمی بخشی

پشت شیشه برف می بارد
در سکوت سینه ام دستی
دانه ی اندوه می کارد

در دلم
حسرت دیدار تو را دارم و بس

خواهم که به خلوتکده ای از همه دور

من باشم و من باشم و من باشم و تو

جز به دیدار توام دیده نمیباشد باز

محبوبِ من
بعد از تو گیجم
بى قرارم
خالى ام
منگم
بر داربستى از
چه خواهد شد؟
چه خواهم کرد؟
آونگم

رک بگو
عاشق این بی سر و پایی یا نه ؟

درک تقریبا و انگار و حدوداً
سخت است

آه دیوانه تو آن سوی جهان هم بروی

من به چشمان تو از پلک تو نزدیک ترم 

بر تو سلام ای بت کنعانی ام
ای دم عیسایی و ربانی ام

با تو بهار است زمستان من
با نفسی تازه ،برویانی ام

دیوانه ی رویت منم
من از چشم تو مدهوشم

آری

تو آنکه دل طلبد آنی

آخر از حسرت دیدار تو من میمیرم
عاشقی هم بخدا حد و حسابی دارد

امروز مرا در دل

جز یار نمی گنجد

رفتم مرا ببخش
و مگو او وفا نداشت،
راهی بجز گریز برایم نمانده بود .
این عشق آتشین پر از درد بی امید
در وادی گناه و جنونم گشانده بود

کس نگذشت در دلم تا تو به خاطر منی

یک نفس از درون من خیمه به در نمیزنی