به گوشه، گوشه ی جانم، شکفته، بوته های بغض؛ درونِ دشتِ دل گشته ست، صدها غنچه ی غم، باز! شُکوهِ شِکوه های دل، زدوده، کوهِ صبرم را؛ شکیبا می شود قلبم؛ اگر باشی کنارم باز! زهرا حکیمی بافقی، برشی از غزل ۱۶۴، کتاب نوای احساس. «باز»: آرایه ی جناس تام.
دل به هجرانِ تو عمریست شکیباست ولی بارِ پیری شکند پشتِ شکیبائی را
بهتر است بیاموزیم که با «خود» شکیبا باشیم تا به نبرد با «خود» بپردازیم. اگر انسان ها یاد گرفته بودند پستیِ طبیعت خود را ببینند، جای امیدواری بود که به این شیوه، قادر به درک بهترِ همنوعان خود شوند و دوست شان داشته باشند. تنها، کاستن از ریاکاری و افزودن...
آخرش قشنگه، عزیز من! رویایی با دیوارها و حصار ها و سنگ های بزرگ و کوچک کم نیاوردن و ادامه دادن... باور به عشق باور به این دو کلمه: آخرش قشنگه... یه روز به غم و فراق امروز خواهیم خندید فقط باید شکیبا باشیم و محکم چون ایوب چون کوه...
من بلندای شب یلدا را ، تا خود صبح شکیبا بودم شب شوریده ی بی فردا را ، با خیال تو به فردا کردم چه شبی بود …. ، عجب زجری بود …. غم آن شب که شب یلدا بود
