متن کتاب نوای احساس

از هجرِ تو هر روز، به تکرار بمیرم
روزی نه که یک بار؛ که صد بار بمیرم

وقتی نتوانم بِنِشینم به برِ تو
با قلبِ پُر از شورشِ بسیار بمیرم

احساسِ دلم با تو فقط، غرقِ جنون است
بی تو، بشوم غرقِ غم و، زار بمیرم

دریای امیدی تو برای دلِ خسته
نگذار که در ساحلت ای یار بمیرم

با مهرِ تو زنده‌ست دل‌و، بی گلِ مهرت
از سوزنِ خارِ غمِ جان، خوار بمیرم

ای کاش که گرمم کنی از مهرِ محبّت
تا با تبِ گل‌بوسه‌ی چون نار بمیرم

بگذار لبت را به لبِ حسّ دلِ زار
تا داغ شوم از تو و تب‌دار بمیرم

در قابِ سپیدِ جان
تصویرِ تو را دیدم
روحم به تپش افتاد
از واکنشِ احساس

البته که ممنونم
از نحوه‌ی برخوردت
با حسّ دلم؛ وقتی
شد بهرِ تو آس و، پاس

گفتی که تو را خواهم
با موجِ نوی قلبم
رفتی و شد آشوب این
بحرِ دلِ بس حسّاس

صد رنج و جفا دادی
شطرنجِ دلِ من را
این مهره‌ی دل، امّا
با تو، برود در تاس

مانندِ رگِ خونی
جاری شده‌ای در جان
مانندِ رگِ آبی
دادی به دلم صد یاس

به نام یگانه‌سراینده‌ی دیوان آفرینش
*´¨*•. ¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*•.¸¸.•*´¨*

آرزو دارم هماره، باشی آزاده؛ عزیزم

چون سهی سروِ بلندِ بوستان‌های صفاخیز

​​پ. ن:
واژگان: «آرزو»؛ «آزاده»؛ «سهی» و «سرو»، ایهام تناسبی است به نام «سرو» پادشاه یمن و دخترانش به نام‌های: «آرزو»، «آزاده» و «سهی» که به ترتیب، همسر پسران فریدون؛ به...

همچنان تیر کشد، قلبِ تمامِ زن و مرد
از خبرهای غمِ بی‌گَه و گاهِ وطنم

ای خدا! محو نما، از دلِ ما، غم‌ها را
شاد بنما، تپشِ قلبِ پُر آهِ وطنم

از دلِ دامنه‌ها، سیلِ غمی، سرریز است
اشک جاری شده است‌از: همه راهِ وطنم

حسّ جان آه شده؛ شعله کشیده، به نهان
بس که بشنیده دل‌از: روزِ سیاهِ وطنم

در غمِ کوچِ پرستوی نگاهِ وطنم
تار شد، دیده‌ی بیدارِ پگاهِ وطنم

تسلیت، واژه‌ی تلخی‌ست، که جاری شده است
روی لب‌های دلِ شعرِ نگاهِ وطنم

تمامِ حسّ قلبِ عاشقم را
به گردِ سینه‌ات پروانه کردم
تو را بوسیدم و بوسیدم از نو
میانِ نبضِ قلبت خانه کردم

پرترنّم گشت با بارانِ عشق
باغ در باغِ گلِ یاسِ دلم

صفحه‌ی شطرنجِ دل، لبریز شد
از رخِ شاهِ تو ای آسِ دلم

قصّه‌های حالِ قلبم را بخوان
در کتابی که، هزاران باب شد

با خیالِ صورتِ نازِ نگار
سینه‌ام، درگیرِ حسّی، ناب شد

برگه در برگه
محبّت
رخنه کرد
در دلِ گلبرگِ قرطاسِ دلم

من سرودم، عاشقی را پُرتپش
با صدای جیغِ الماسِ دلم

گوییا دیدارِ روی ماهِ یار
چون سهیلی بی‌نشان، نایاب شد

ذرّه ذرّه، شورشِ موجِ دلم
بس که رویش را ندیده، آب شد

ژرفنای چشمه‌های شورِ دل
با تبِ داغِ عطش، بی‌زاب شد

بادِ امواجِ موافق هم، مدام
بهرِ کشتیِ نهان، ناباب شد

پ. ن:
«زاب»: زهاب؛ زه‌آب: ۱_ چشمه. ۲_ آبراهه.
بی‌زاب: منفی برای زاب.