متن صائب

خویش را پیشتر از مرگ خبر باید کرد
در حضر فکر سرانجام سفر باید کرد

پیش ازان دم که شود تکمه پیراهن خاک
سر ازین خرقه نه توی بدر باید کرد

حاصل کار جهان غیر پشیمانی نیست
فکر شغل دگر و کار دگر باید کرد

نفسی چند که در سینه...

تویی به جای همه، هیچکس به جای تو نیست

ترا چه غم که شب ما دراز می‌گذرد؟

که روزگار تو در خواب ناز می‌گذرد

بال شکسته است کلید در قفس

این فتح بی‌شکستگی پر نمی‌شود

ای که می پرسی ز صحبت ها گریزانی چرا؟
در بساطم وقت ضایع کردنی کم مانده است

صائب تبریزی

صبر بر جور فلک کن تا برآیی روسفید

دانه چون در آسیا افتد، تحمل بایدش!
(صائب)

تلاش بوسه نداریم چون هوسناکان
نگاه ما به نگاهی ز دور خرسند است

کیست جز گریه به دلتنگی ما رحم کند..؟

من و یک لحظه جدایی ز تو،
آنگاه حیات..؟!

در هر که تو را دیده به حسرت نگرانم

جانِ باقی به من از بوسه کرامت فرمای ..

از تماشای تو چون خلق نیارند ایمان؟

کافرَست آن که تُرا بیند و بی دین نشود...

دل سودازده را راحت و آزار یکی است

خانه پردود چو شد، روز و شب تار یکی است !

اندیشه ی معشوق ،نگهبان خیال است ..

با خیال یار در یک پیرهن خوابیده ام

بر ندارد سر ز بالین هر که بیدارم کند

هر که ردِّ خلق می گردد قبولِ خالق است...

نیست بی سرگشتگی ممکن خلاصی زاین محیط...

درد او هر شب خبر گیرد ز سر تا پای ما

_تبریزی

خیره چشمان را کجا ذوقِ تماشا کم شود ؟

همیشه خانه خراب هوای خویشتنم...

هیچ آفریده چشم به راه کسی مباد....

ناله و خنده ی این باغ به هم پیچیده است...

در بساطِ آسیا یک دانهٔ نَشکسته نیست ...

بی کسی دل های غمگین را کُند غَمخوار هم

غم دل ما را نوازش کرد و دل غم را نواخت...