متن غمبار

قابل نداشت
قلبم
عادت دارد اصلاً
به سنگ خوردن
و تپیدن
رودِ روزهای غمبارم
راضی ام
به رضایِ خشم شما
«آرمان پرناک»

بی تو همسایه ی غم
ساکن تاریکی و ماتم
و دلم
تنگ سرودن
و تو آه
از من تنها
و ز احوال درونم
خبری هیچ نداری
و فقط
خاطره ات مانده به جا، بر دل تنگم
من و این لحظه ی غمبار
و نگاهی که دوان است به دنبال تو...

کل طهران شده چشمان تو و قصهٔ تو
حال شمران غمبار شده، عجب فاجعه ای!!!

آنکس" که نگاهش نگران است
در دایره ی فهم کسی نیست
غمبار ترین جمله ی عالم
در محضر گفتار بسی نیست

گنجایش دنیا بغلش بود
خورشید حیاتش ضربانی
مانند هوا، جنگل و دریا
اقبال وجودش همگانی

سلول به سلول شفا بخش
همدست نفس های مسیحا
بخشنده تر از بارش باران...