متن مهدی حبیبی

سلام ای مهربان بابابزرگم ! پر از بغضم ، هیاهویت کجا رفت؟
هوای عصرِ دلگیرِ خزانم ! بهارِ غرقِ شب بویت کجا رفت؟

ندیدم جز شمیمِ دلنوازت ، به ایوان پس چه شد گلهای نازت؟
فدای آن دوپلکِ نیمه بازت ، نگاهِ کنجِ پَستویت کجا رفت؟

رسیده جانمان بعد از...

شمیمِ مریم از ایوانمان رفت ، گلی در برگریز آورده پاییز
طلوعِ صبحِ تابستانمان رفت ، غروبی نقره ریز آورده پاییز

عجب فصلِ دل انگیزِ لوندی ، شبِ تاریک و یلدای بلندی ، چه بعدازظهرِ عطرآگین و قندی
دوتا چایِ غلیظ آورده پاییز

تماشا دارد این فرشِ قشنگش ، گلیمِ...

بی تلاطم ، خالی از هر های و هویی کافه چی
از دلِ تنگت نمی خواهی بگویی کافه چی؟

باز رقصِ دودِ سرگردانِ قلیان ، بی امان
خسته از بغضِ نفسگیرِ گلویی کافه چی

سینه مست از آتشی دیرینه و در آینه
خیسِ غم با گونه ای تر روبرویی کافه...

نم نم بارانِ بی مانند پاییزت قشنگ
ماه بانوی سخاوتمند پاییزت قشنگ

غنچه ی لبهای مستت سیب سرخی آبدار
بوسه از لبهای من دل کند پاییزت قشنگ

برگهای خشک کوچک در خیابانهای خیس
دسته جمعی یکصدا گفتند پاییزت قشنگ

جای گیسو فرش زرین باف داری مهربان
جای چشمت حبه های...

هوای خانه غرق از بوی یلدا
صمیمانه خوشامدگوی یلدا

بکِش با پنجه ی سرخِ انارت
دوباره شانه ای بر موی یلدا