میلان کوندرا: فراموشی شکلی از مرگ است که همیشه در زندگی حضور دارد.
میلان کوندرا: اگر در معرض کینه و نفرت قرار بگیری، اگر متهم گردی و طعمه دیگران شوی، از کسانی که تو را می شناسند، می توانی انتظار دو نوع واکنش داشته باشی: برخی همرنگ جماعت می شوند، برخی دیگر محتاطانه وانمود می کنند که هیچ نمی دانند، هیچ نمی شنوند،...
میلان کوندرا: گاهی با وجود تمام بدی ها و خیانت ها ، بعضی از آدم ها را به راحتی می بخشی ؛ تنها به این دلیل که : دوست داری همچنان در زندگیت حضور داشته باشند !
از کتاب خنده و فراموشی میلان کوندرا نقل قول می آورم: «ملت ها را اول با دزدیدن خاطرات شان نابود می کنند. بعد کتاب ها، دانش و تاریخ شان را نابود می کنند. و آنگاه یک آدم دیگر کتاب های متفاوتی را می نویسد، دانش متفاوتی را در اختیار آنها...
اینجا مردم قدر صبح را نمی دانند. با بیدار باشِ زنگِ ساعت که همچون تیشه ای خوابشان را قطع می کند، به طرزِ خشنی از خواب برمی خیزند و بلافاصله خود را به دستِ تعجیلی شوم می سپارند. می توانی به من بگویی روزی که با چنین عملِ خشنی شروع...
"خودشیفته" بودن به معنایِ "خودخواه" بودن نیست. آدم خودخواه دیگران را تحقیر می کند. آن ها را خوار می شمارد. آدم خودشیفته امّا دیگران را بالا می برد. بالاتر از آنچه به راستی هستند، چون در چشم هر یک از آن ها خود را می بیند و میخواهد این خودِ...
هرکسی که خلوت خود را از کف بدهد همه چیزش را باخته است میلان کوندرا بار هستی
وقتی که دیگر دلواپس آن نباشیم که در چشم محبوبمان چگونه دیده شویم، معنایش این است که دیگر عاشق نیستیم!
انسان برای آنکه حافظه اش خوب کار کند، به دوستی نیاز دارد. گذشته را به یاد آوردن، آن را همیشه با خود داشتن، شاید شرط لازم برای حفظ آن چیزی است که تمامیّت منِ آدمی نامیده می شود. برای آنکه من کوچک نگردد، برای آنکه حجمش حفظ شود، باید خاطرات...
از آنجا که در روزگار ما، دوستی از محتوای اصیل پیشین خود تهی شده است، هرگز نباید "از دوست چیزی بخواهیم که او را به زحمت بیندازد یا برایش ناخوشایند باشد." امروز دوستی "مبدل به قرارداد و احترام متقابل" شده است و نمی توان و نباید از دوست بیش از...
آدم وقتی دستش به جایی بند نیست؛ سراغ آرزوها می رود، آرزوها یش که محال شد، غرق می شود در خاطراتش.
میلان کوندرا : وفاداری ، هنگامی که از یک عشقِ حقیقی ناشی نشده باشد ، چقدر کسالت بار است !
آدم وقتی دستش به جایی بند نیست؛ سراغ آرزوها می رود! آرزوهایش که محال شد، غرق می شود در خاطراتش.
میلان کوندرا: زندگی با همه ی بدی هایش ، یک خوبی دارد که با گذشت زمان ، شخصیتِ دوم آدم های اطرافت را نشانت میدهد!
خواه به دنیا آمدن در این دنیا خوش شانسی باشد یا بدشانسی ، بهترین راه برای گذراندن زندگی در اینجا این است که با جمعیت خوشحال و پر سروصدایی که به جلو می روند همراه شوی ... میلان کوندرا هویت
میلان کوندرا : در زندگی با همه چیز برای نخستین بار برخورد می کنیم. مانند هنرپیشه ای که بدون تمرین وارد صحنه شود. اما اگر اولین تمرین زندگی، خود زندگی باشد، پس برای زندگی چه ارزشی می توان قائل شد ؟
میلان کوندرا : غیر اخلاقی ترین عادت بشر اینست که مدام و بی وقفه ، درباره ی هرکس پیش از آنکه بفهمد و درک کند قضاوت می کند. این آمادگی پرشور برای قضاوت کردن، نفرت انگیزترین حماقت و مخرب ترین شرارت هاست...
تمامی محکومیت انسان در این جمله نهفته است. زمان بشری دایره وار نمی گذرد بلکه به خط مستقیم پیش می رود. به همین دلیل انسان نمی تواند خوشبخت باشد، چرا که خوشبختی تمایل به تکرار است...!
از کودکی بیرون می آییم بی آنکه بدانیم جوانی چیست،ازدواج می کنیم بی آنکه بدانیم متاهل بودن چیست و حتی زمانی که قدم به دوره پیری می گذاریم، نمی دانیم به کجا می رویم : سالخوردگان، کودکان معصوم کهنسالی خویش اند. از این جهت، سرزمین انسان سیاره ی بی تجربگی...
غیر اخلاقی ترین عادت بشر این است که مدام و بی وقفه،درباره ی هرکس و پیش از آن که بفهمد و درک کند قضاوت می کند. این آمادگی پر شور برای قضاوت کردن،نفرت انگیزترین حماقت و مخرب ترین شرارتهاست.
عشق زمانی آغاز می‌شود که یک زن اولین حرف‌هایش را وارد حافظه‌ی شاعرانه‌ی ما می‌کند.
میلان کوندرا : نخستین گام برای از میان برداشتن یک ملت، پاک کردن حافظه آن است. باید کتابهایش را، فرهنگش را، زبانش را از میان برد. باید کسی را واداشت که کتابهای تازه‌ای برای او بنویسد ، فرهنگ جدیدی را جعل کند و بسازد، تاریخ و زبان جدیدی را اختراع...
بی معنایی جوهر زندگی است، همیشه و همه جا با ماست. حتی جایی که کسی نمی خواهد ببیندش، حی و حاضر است: در فجایعِ گوشه و کنار دنیا، در جنگ های خونین، در سخت ترین مصیبت ها. شهامتی بسیار باید تا بتوان در شرایطِ سخت و غم انگیز، بی معنایی...
فقط زندگی در جهانی را تصور کن که در آن آیینه نباشد. تو درباره ی صورتت خیالبافی می کنی و تصورت این است که صورتت بازتاب آن چیزی است که در درون توست. و بعد وقتی چهل ساله شدی، کسی برای اولین بار آیینه ای در برابرت می گیرد. وحشت...
