متن ناخدا

کشتی
دریا زده شد
و
ناخدا
سُکان را
به خدا سپرد.

طوفانی باش
دریا
ناخدای آروم
نمی خواد .
حجت اله حبیبی

دلم برای کاشی های آبی حوض
که آینه دار ماهی های سرخ بودند
برگ سبز رقصان در آب
و مورچه ی ناخدا
زمزمه ی مداد رنگی زرد کوچک
که عشق خورشید کودکی ام بود
گل سرخ
بشقاب جهیز مادر
سر چراغی سفره قلمکار
که دلش شکست و آخ نگفت ......

کشتی به ساحل نمیرسد
گر ناخدا ، خیال خدایی کند