حالا تو برای من بیشتر از یک خاطره، شبیه خود ولیعصر هستی! یک خیابانِ صبور با انگشتان کشیده ی غمگین. خیابانی که پاریس را با تمام سنگفرش هایش پهن آن کرده بودیم ... و بر کمر شب قدم می زدیم. شبیه حضور عظیمِ یک قدم، شبیه باران خورده ترین نقطه...
دست های من بر کاغذ جهان را شعر می کند رم را برای ایتالیا برج ایفل را برای پاریس و بهار توکیو را بخاطر شکوفه اما دست های تو جان می دهد برای پیاده روی های ولیعصر و چقدر پایتخت به تهران می آید با تو
من معاصر پیاده روهای پر از چاله چوله ی تهرانم من معاصر درخت های قطع شده ی ولیعصرم معاصر قانون های یک طرفه ام و خیابان های چند طرفه معاصر عاشورایم و حلوا و نذری... معاصر روز دخترم!
من تورا می خواستم نه برای عشق بازی های شبانه ، نه برای قدم زدن در خیابان های ولیعصر ، نه برای شادی های دونفره ! من فقط میخواستم باشی که دوستت داشته باشم
میشه تو ۴۰سالگیم باشی؟ میشه وقتی غروب میشه تنها نباشم میخوام برم ولیعصرگردی؟ یا نه اصلا غروبِ جمعه رو تنهایی بالا نیارم؟ یا نه اصلا شبا قبلِ خواب بهت شب بخیر بگمُ مُچاله شم تو بغلِت؟ میشه صُبحِش چشام تو چشایِ خُمارِت آخ واشه؟ میشه هر وقت دستام لرزید یا...
