گفتم: «ای که هنوز نیامده‌ای چرا ردّ پایت از پیشانی ام نمی‌رود؟» و عشق چون مرغی بی‌جهت بر شانه‌ام نشست و گفت: «تو هنوز نیفتاده‌ای چگونه می‌خواهی برخیزی؟» در آینه نگریستم نه خود بودم نه دیگری سایه‌ای بودم، افتاده بر آتش بی‌صدا بی‌صاحب اما پر از فریاد من به آتش...
از دست رفت دیر جنبیدی عزیز من قرار از دست رفت فرصت سرمستی و بوس و کنار از دست زخم کاری را مداوا سرسری کردن چه سود نوشدارویی نیاوردی و کار از دست رفت بعد عمری جانفشانی ها به پای دوستان در کمال نارفیقی ها قمار از دست رفت آن...
هیچکس به اندازه ی کسی که فراموشی را نپذیرد تنها نیست.آنکه به زمان های متفاوتی تعلق دارد،معاصرِ هیچکس نیست. مانس اشپربر
من معاصر پیاده روهای پر از چاله چوله ی تهرانم من معاصر درخت های قطع شده ی ولیعصرم معاصر قانون های یک طرفه ام و خیابان های چند طرفه معاصر عاشورایم و حلوا و نذری... معاصر روز دخترم!
