گم می شوم در ازدحام دنیا؛ وقتی که نمی شود پیدا؛ حتّی، سایه ای از بلندای قامتت، در انزوای پس کوچه های خلوتِ احساسم! زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)
بگذار در بزرگی ِ این منجلاب یأس دنیای من به کوچکی انزوا شود
در زندگی زخمهایی هست که مثل خوره در انزوا روح را اهسته می خورد و می تراشد.
دلم فریاد می‌خواهد ولی در انزوای خویش چه بی‌آزار با دیوار نجوا می‌کنم هر شب...
گاهی میان خلوت جمع یا در انزوای خویش موسیقی نگاه تو را گوش می‌کنم ... وز شوق این محال که دستم به دست توست من جای راه رفتن پرواز می‌کنم ...
