متن روح

فقط کسانیکه با نیروی محبت تنبیه شده اند از نیروی آن خبر دارند.
در جستجوی حقیقت حاضرم عزیز‌تر‌‌ین ‌چیز حتی جان خود را فدا سازم.
وقتی انسان روح خود را از دست بدهد،فتح دنیا به چه درد می خورد‌

اشو:

سنگینی تنهایی از نبودن دیگری نیست
سنگینی تنهایی
به خاطر جدایی از خود است،
آنکه دلت برایش تنگ شده،
خودت هستی ...

"اعتماد، ویران‌تر از هر زلزله"

لباسِ دامادی؟
نه مادر!
فقط اندوه
به اندامِ این روح می آید...
«آرمان پرناک»

- ماه گرفتگی روی بدن نشونه چیه؟

+ یعنی جای تاوانیه که برای پاک شدن روح میدی

- به گمانم او خود یک فرشته بود یا مرا این گونه می دید.

چندیست درون من
جنگ بزرگی شکل گرفته است
که طی هر حمله
قسمتی از روحم ویران میشود


خ .نواندیش
۱۴۰۳/۱.س.ش

هجران ڪشنده نیست،
آن بودنِ روح و سرد او ڪه همچون نبودن است
می ڪشد مرا...!

با لبخندی از خواب برمی خیزم
و به آغوش خاک این روز را می پیچم
با هر نفسی  روحم پر می شود از زندگی
صبحت را خوش بخت می خوانم
ای آفتابی که مرا بیدار می کنی

ای کاش
روح بودم و در کالبدتت فرو میرفتم
و هر آوایت را جانانه ستایش میکردم و
گوهر عشق را بر طاق دلت میگذاشتم و
پیوسته ، بر وجود گران بهایت بوسه میزدم.

سگ مست چشمانت مرا لحظه به لحظه میدرد
دندان به دندان روح را میکند از جان می برد

ای بهارِ دلنشین، ای روحِ زندگی
با آمدنت، جهان دوباره زنده شد

عشق توبه قلب من روح تازه دمیده چشمای مجنون من مثل توروندیده

روحم پریشونه ازپریشونی حالت قبل ازمرگم تورومن ندیده بودم ساکت فقط نگوغرورم نذاشت حسم روبگم که بدبسوزه روحم توگوربلرزه تنم

مدت هاست که روح پر احساس خود را  کشته ام و تبر بر دست بر تک تک درخت های امید دلم هجوم برده ام....

هر آنچه دیدم تو بود هر چه شنیدم تو بود

گل در بیابان منم به یاد باران منم

دل از تو خالی نشد خشک از بی آبی نشد

دور از تو بی سامانم پیر از غم هجرانم

روح از تنم خسته شد چون به پرش بسته شد

ای تو روح...

از زمانی که راه رفتن با رکاب عقل را آموختم، همیشه در حد فاصل آگاهی از امری و تحقق آن امر، ترس و اشتیاقی سرشار وجودم را فرا می گرفت. به همین خاطر آشفتگی و تلاطم عجیبی را در این حد فاصل پذیرا می شدم. به قدری با ترس و...

جسم اگر زندانی شود انسان راه چاره ای جویا شده، رهایی حاصل می شود. اما اگر روح خود را محصور در میله های زندان ببیند چه بسا خو گرفته، آن را حقیقتی در حیاتش معنا می کند.

از پشت پنجره، به این جنگل زیبا نگاه می کنم،
همانطور که در صفحات یک کتاب غرق می شوم،
نور ملایم صبح روحم را بیدار می کند
در حالی که عطر چای، به روحم گرما می بخشد.
جنگل با رنگ سفید نقاشی شده
همانطور که شاخه های یخ زده
داستان...

در این قلبم غمی باشد نشان از دلبری باشد
از آن عهدی که بستیم به پشتم خنجری باشد

دلم غمگین نشو پایان ندارد دل شکستن ها
تو که در رگ رگت پیمان شکن بی یاوری باشد

خودت پشتی به خود باش و به بغض ات شانه ای محکم
بگو شعری...

هیچ ترسی از هزاران روز درون من نیست
که هزاران روز را به روحم امید داده است
می ترسم از یک روزی که هزاران روز را به روحم امید داده است

اِی روح چِرا زِ جِسم دِل نِمی کَنی؟!

پنجره ی روحم سوی آغوش طبیعت
گشاده ست و می نگرم به پاییز

از شور و شعف پر است دلم از این فصل
که می شود پناهگاه روحم

در پاییز، برگ ها می ریزند
و روحم را به سوی خدا می کشانند

در پاییز، آسمان آبی تر است
و روحم...

پنجره، آغوش طبیعت است
که روح را از قفس می رهاند
و در آغوش هزار رنگ پاییز
به پرواز درمی آورد

پنجره، پناهگاه روح است
که از هیاهوی شهر و روزگار
به آرامش می رساند
و در خلوت خود، با خالق هستی
به راز و نیاز می نشیند

انسان باید هر روز
کمی موسیقی گوش کند،
کمی شعر بخواند
و روزی یک تصویر زیبا ببیند
تا علایق دنیوی نتواند حس زیبا شناسی را که خداوند در روح او قرار داده است، از بین ببرد.

یوهان ولفگانگ فون گوته