شعر باران

باران می‌بارد…
و زمین، عیدی‌اش را از آسمان می‌گیرد!
قطره‌قطره، زندگی می‌پاشد بر تن خسته‌ی خاک،
گویی بهار، دست‌هایش را شسته است
در آغوشِ دومین روزِ نوروز…

عطر نمِ باران،
میان شکوفه‌ها می‌رقصد
و هر قطره،
قصه‌ای ناگفته از آغاز دوباره است…

و هر قطره، رازی از بهار است که...

بوی خیس بال هایت
فراتر از بوی نمناک زمین
پس از باران است
گریه که می کنی
تمام مساحت دریا
در اشکهایت شنا می کنند...

‍ باران که می بارد
با من حرف ها دارد
حتی جای تو ، مرا دوست دارد

همه چیز ش عاشقانه ست
اصلاباران می بارد
تا دستش را به من بدهد مرا تا خانه همراهی کند...

باران است...
که همیشه جای خالی تورا پُر می کند...

تو در گوش باران
چه خوانده ای؟
که وقتی می بارد...
خاطرات ازگوشه ی
چشمانم می چکد....

صبح بی ترانه

باران دانه دانه رهایم نمی کند
این ابر بی نشانه دوایم نمی کند

مثل کویر داغ تبالوده ام که باز
یک رود عاشقانه صدایم نمی کند

از بسکه خورده ام غم ایام رفته را
صد بغص بی بهانه رضایم نمی کند

با زورقی شکسته به دریا زدم...

تلق تلق نم باران زند به پشت من ؛ ای داد
ببین ؛ به نم باران هم ؛ چه بی جوانه شدم
و لحظه ای گذری عاجزانه می پرسم
جواب می دهد از قبل چه پیرترانه شدم