اگر روزی پرسند، تنهایی را شرح بده اینگونه خواهم گفت که تنهایی، دیاری آشوب زده است. در آن سرزمین نشاط در نزاع به سر می برد و هیچ گاه از جنگ خسته نمی شود. همان عارضه ای که به جان آدمی می افتد و آن را از پای درمی آورد.
تنهایی، دردی بسیار است. همچون باتلاق، اگر ادامه بیابد هرکسی که مبتلا به آن شود در عماق خود هلاک می کند و نمی گذارد رنگ خشنودی را ببینی. گویا مذابی جان سوز باشد، تمام وجودت را به آتش می کشد و می سوزاند.
تنهایی اگر از گذشته بماند، دردیست که التیام نمی یابد و استوار، در ذهن و تن انسان جراحت باقی می گذارد. تنهایی چنان آفت جانی است که همتایش نمی شود پیدا نمود. وای بر آنان که با تنهایی خوی گرفته اند!
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
سانیا علی نژاد