متن دل نوشت

هیچ چیز زیبا تر از این نیست که پس از یک دلتنگی طولانی، یک نفر به وجودت روشنی و خورشید هدیه دهد، و دوباره لبخند را به یادت
بیاورد …

راجب تو زیادی نمیشه حرف زد تو انقد قشنگی که هیچ کلمه تو دنیای کلماتم پیدا نمیشه تا تو رو توصیف کنم تو باعث شدی دیدم به زندگی به ادما به دنیا قشنگ شه تو همون نوری هستی که وسط تاریکیام دارم ممنونم که هستی دورترین نزدیک من

من دیگر خسته شده ام... وازده شده ام از مصیبت های پی درپی. پس می خواهم تیرِ نگاهم را از نیمه ی پُرِ غمزده ی لیوان بردارم و به همان دو سانتی متر نیمه ی خالیِ دلخوشی اش نگاه کنم.

عطرخوشبوی حرم پیچیده توی سرم حس میکنم پرندم صاحب بال وپرم یه پرنده عاشق بادل صاف وصادق که لطف رب دوباره شده شامل حالش ازوقتیکه به سمت حرمتون رسیدم شیرینی حضوربادل وجون چشیدم

در این روز نیکو، دختران چون بهارند
با لبخندشان، دل ها را چون گلزارند
روز دختر مبارک، ای پرتو امید
با وجود شما، جهان پر از نگارند

چشمانتان، چون ستارگان در شب تیره
روشنی بخش راه ها، در دل شب پیره
روز دختر مبارک، ای مهربان و رئوف
با نگاهتان،...

«از درد نمی ترسم . درد با خودمان به دنیا می آید، با ما بزرگ می شود و همیشه با ماست. ما به آن عادت کرده و احساس می کنیم همیشه باید با ما باشد؛ مانندِ دست ها و پاهایمان. حقیقتی بگویم: من از مرگ نیز نمی ترسم. کسی که...

وقتی که سعی خودم رو کردم که یک خودساخته یِ با سیاست باشم و قلبم رو برای ورود عشق به خودم آماده کنم، من رو دروغگو صدا کردن
وقتی که خودم رو از خانوادم جدا کردم تا آرامش درونیم رو دوباره پیدا کنم و بدونِ ذره ای دخالت و جنگ...

اتاقش بوی خودکشی میداد، بغلش که میکردی بوی ناراحتی مشامت را آزار میداد؛ چشمانش آه از چشمانش...
برای اولین بار چیزی را نشان نمی دادند، اما اگر به آنها خیره میشدی متوجه میشدی که هر شب می گریند.
با وجود تمام اینها میگفت: زندگی ادامه داره!
نمیدانم چه چیزی در...

آخرش میفهمی بی تفاوتی ضعیف ترین برخوردیه که میتونی داشته باشی. باید ذهنت رو باز تر کنی چون کلی انتخاب برای هر لحظه از زندگیت داری و اینکه متوجه ی این نکته بشی اوج پختگیه :)))

معشوقه ی من گفته بود که لبم مهر صداقت دارد
بی خبر بودم که عجیب به حرومزاده گی عادت دارد :)

اگر روزی پرسند، تنهایی را شرح بده اینگونه خواهم گفت که تنهایی، دیاری آشوب زده است. در آن سرزمین نشاط در نزاع به سر می برد و هیچ گاه از جنگ خسته نمی شود. همان عارضه ای که به جان آدمی می افتد و آن را از پای درمی آورد....

نگاه خبیثش را بین افراد حاضر در ضیافت گرداند و روی یک نفر ثابت ماند؛ دختر انسان.
سفیدی بدنش در آن لباس سیاه بیشتر جلوه می کرد و حریص ترش کرده بود، رگ های مشخص گردنش دندان های نیشش را بیرون آورد بود؛ تحمل برایش سخت بود و او مجبور...

دردیست در دل که نمایان نتوان کرد؛ زخمی ست بر جان که درمان نتوان یافت.
نور از چشمان بی فروغم رخت بسته و امید تقلا می کند برای روییدن در میان شاخ و برگ زندگی ام.
تار و پود خیالم به هم گره کور خورده و خنده هایم رنگ باخته....

توپ را به هوا پرتاب کرد و با لبخندی درخشان که با مهتاب اشتباه گرفته می شد، مانند یک پرنده نزدیک دو متر به هوا پرید تا آبشار بزند.
تصویر انگار آهسته شده بود و او معلق دستانش را مانند شلاق به عقب می برد.
نمی خواهم اعتراف کنم اما...

زخم روی بال هایش قلب را ترک می زد، اختیار خودش نبود بال زدنش اما رها شدنش از قفس اختیار خودش بود، با این حال، دل در گرو موهای در هم آمیخته دخترک داده بود، هرکس برای آزادی اش راهی جلوی او قرار می داد ولی او مانده بود و...

شاید به ندرت کسی را یافتم که صادق باشد؛ مهر بیجا را دریغ کند، با مشت های حقیقت سمفونی مردگان باورهایم را بنوازد و این جنگ جهانی درونی را تمام کند؛ غافل از اینکه خود باید این معما را حل کنم!
به راستی که این کردار بیهوده مرا آزرده می...

جسم اگر زندانی شود انسان راه چاره ای جویا شده، رهایی حاصل می شود. اما اگر روح خود را محصور در میله های زندان ببیند چه بسا خو گرفته، آن را حقیقتی در حیاتش معنا می کند.

هنر آن است که در عمق نا امیدی،
حیاتی از امید تازه کنیم...

گرمای سوزان آتش وسوسه ام کرد.
در آغوشش گرفتم؛
به خود که آمدم،
خاکستری دیدم
محصور در شعله های آتش،
به خود می پیچد...

به تو بی میلم به او مشتاق،
حیات طیبه ای که شوق چشیدنش را دارم...

خلوتی دارم در میان تمام این شلوغی ها!
اندرونی دلم خالی است؛
پر از خالی است.
گاهی باید انتظار کشید.
اما این انتظار؟!
منتظر خود باشم یا دیگری!!!
مدت هاست که رفته ام...

به دل مغرور می شوم،
به سادگی خود،
به آنچه که دیگرانی نداشته و من دارم.
آنچه که هستم، همانم!
اما گاهی شایسته، سزاوار نیست ساده بود.
به سادگی محبت کرد.
به سادگی دوست داشت.
به سادگی دست بر سینه نشسته، احترام غیر را واجب دانست.
گاهی باید چون دیگرانی...

گاهی باید پناه برد!
تفکری که هیچ جمعی خواهان پذیرش آن نیست، صاحبش را تنها می کند...

گاهی...
تنها گاهی به یاد می آورم قول و قرار گذشته را تازه کنم.
با سلامی به ظاهر سرد!
گرد و غبارش را.
اما بدان و آگاه باش گرد و غبار نشسته بر آن ضامن تعهدی است که بر آن نهاده ام.
بکر و دست نخورده!
خالی از سکون، منتظر...