«تنهایی گرگ می شود»
تنهایی، مثل مشت محکمی ست که به دیوار می کوبی، تا درد زنده بودنت را حس کنی.
مثل فریادی که در گلو خفه می شود، در میان هوای سنگین اتاقی بی نور.
گاهی تنهایی، زخم کهنه ای ست که هرگز خوب نمی شود،
یا ساعتی ست که عقربه هایش در قلبت فرو می روند و زمان را آهسته به جلو می کشند.
تنهایی، سرد است، مثل سرما زدگی انگشت ها در زمستانی بی پایان.
شبیه چاقویی ست که بی رحمانه در تاریکی شب، پوستت را می شکافد.
در میان این خون و خشم، شاید فقط دردی باشد که هنوز نشان می دهد زنده ای.
تنهایی، بی عاطفه و وحشی ست، مثل گرگی تنها که در برف های سنگین شکارش را می جوید.
هیچ ترسی ندارد، هیچ رحم و شفقتی.
تنهایی، جنگی ست که هر روز با خودت می کنی،
تا به یاد بیاوری که زنده ماندن، خود یک مبارزه است.
فیروزه سمیعی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
