سبابه ام را بر شیشه جایِ بینیِ سرخِ کودکی ام می گذارم تو قد کشیده بودی همانطور که غم هایم نه! دست بر نمی دارم نمی توانم بردارم! بر می دارم پنجره را و پُر می کنم با آن چهارخانه های خالیِ پیراهنم شاید اینگونه به هم بیاییم... «آرمان پرناک»
این متن را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.