دل من در شب سرد، چون شمعی بی پناه می لرزد،
زخم های خاموش، در دل شب می سوزند و می گذرند.
چشم هایم در جستجوی نوری که گم شده،
خاموش و بی صدا، قصه ی درد را می سرایند.
قلبم در این سکوت، همچون پرنده ای بی پرواز،
بی امید و بی صدا، در قفس تنهایی می تپد.
باران کریمی آرپناهی
تاریخ انتشار
۱۲ آذر ماه ۱۴۰۳
ساعت۱ و ۴۴ دقیقه ی بامداد
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
