من علمنی حرفا فقد صیرنی عبدا...

(مَن عَلَّمَنی حَرفاً فَقَد صَیّرَنی عَبداً)

«معلم»

ای معلم، شمع بزم آرای جان
روشنی‌بخش زمین و آسمان

با مصائب ساختی و سوختی
تا که ما را ، واژه‌ای آموختی

مکتب عشاق، از تأسیس توست
عاشقی سرمایه‌ی تدریس توست

تا که ما را درس عشق آموختی
چشم ما را بر بدی‌ها دوختی

ای معلم، ای بزرگ استاد مهر
ای فروزان‌تر ز خورشید سپهر

ای چراغ مَعرفت آموز ما
ماهِ شامِ تار و مِهرِ روز ما

ما گل باغ و گلستان توییم
جمله شاگرد دبستان توییم

عِطر دانش، از شمیم روی توست
صورت گل، سیرت نیکوی توست

چشم ما هر روز از روی شما
می‌شود روشن به الطاف خدا

در گلستان ادب ، آلاله‌ای
نور علمی، معرفت را هاله‌ای

چون اساس قصر عِلم و دانشی
برج دانش را تو در افزایشی

در سپهر مَعرفت آموزگار
ذرّه از تو می‌شود خورشیدوار

گر که اکنون تابشی از ما بوَد
از فروغ روی تو یکجا بوَد

ما همه جسمیم و روح ما تویی
بی تو ما غرقیم و نوح ما تویی

توسن اندیشه، زیر پای توست
برترین شعر زمان، آوای توست

ای معلم، ما بدهکار توییم
تا ابد، مدیون ایثار توییم

ای معلم، خانه‌ات آباد باد
قلب پاکت تا همیشه شاد باد

(ساقی) میخانه‌ی عرفان تویی
آنکه سازد مست جاویدان تویی