آنها پسران شما نبودند که پیشمرگه...

آنها، پسران شما نبودند
که پیشمرگه شدند و در شهر به شهر این وطن شهید شدند
آنها، پسران و دختران شما نبودند
که در زندان‌ها شکنجه می‌شدند
به برق متصل و
به دار اعدام سپرده می‌شدند.
آنها، پسران شما نبودند
که در سر هر کوی و برزن، تیرباران می‌شدند
آنها، شما و فرزندان شما نبودید
که خزان انفال، شاخ و برگتان را پوساند و
با شن و خاک بیابان‌ها آمیخت.
بمب‌های شیمیایی نفستان را بند آورد
آنها، پسران این ملت پر از درد و رنج بودند
آنها، فرزندان شما نبودند
که اکنون بعد از سال‌ها درد و دربدری و آوارگی
بی‌شغل و کاری و درآمدی
با جیب‌های خالی
در سر هر کوی و برزن
بی‌امید و آرزویی، سرگردان می‌چرخند.
و جلوی در بوتیک و رستوران‌ها
آه سرد بر می‌آوردند.
آری!
آنها فرزندان شما نیستند
پکر و دل‌مرده از زندگی
این وطن را تنها بگذارند و
آواره و دربدر شهرها و کشورهای دیگر شوند
و در دریاها غرق و خفه شوند.
آنها عزیزان این ملت دزد زده‌اند
آن ملتی که قربانی بسیار داده و اندک بهره‌ای نبرده است
آن ملتی که با فریاد و خروش خود، شما را ثروتمند کرد
و شما هم تا آن سوی رسوایی، ملت را بی‌آبرو کردید
آنها، فرزندان شمایند!
که هیچ ترسی، دلشان را نلرزانده و
سرمای زمستان، نرنجانده آنها را و
گرمای  تابستان، آزارشان نداده است.
آن ملتی که معنی گرسنگی را نمی‌دانند
و هرگز در قبال ثروت و مکنت جهان
سر فرود نیاورده‌اند
آنها فرزندان شمایند
که از بدو تولد ثروتمندند
و هرچه را آرزو کنند
در چشم به هم زدنی، برایشان مهیا می‌شود
آن شمایید که با همه‌ی گناهان و خطاهایتان
به بهشت در خواهید آمد
و آن ماییم
با تمام بی‌گناهیمان
به دوزخ فرو خواهیم رفت...
آه چه بی‌عدالتی‌ی برقرار است
ای خدایا...