آیا چشمان جهان کور شده اند...

آیا چشمان جهان کور شده‌اند؟
نه، کور نیستند؛ که اگر کور بودند، این همه تصویر از خرابه‌ها و اجساد کوچک را در انسانیت مضحک نمی‌دیدند.
جهان چشم دارد، اما دل ندارد.
جهان نگاه می‌کند، اما نمی‌بیند.
و این، دردناک‌تر از نابینایی است.
چطور می‌توانم بخوابم، وقتی کودکان غزه خواب‌شان را موشک‌ها می‌درَد؟
وقتی در خرابه‌ها دنبال تکه‌ای نان می‌گردند، و به جای گهواره، آوار در آغوششان می‌گیرد؟
مظلومیت آن‌ها، نشان‌دهنده سقوط جهان مدعی انسانیت به حیوانیت است.
و تو، ای انسان امروز!
تو بر سر سفره‌ی پرزرق‌وبرقت نشسته‌ای، و هم‌زمان کودکی در غزه خاکستر را از آخرین جرعه‌ی آب کنار می‌زند، اما آب، چون روح چرکین انسان مدرن، آلوده و سرد است.
آری، همان وقت که تو در امنیت آرام گرفته‌ای، کودکی در خرابه‌ها مادرش را صدا می‌زند و پاسخی نمی‌گیرد.
این خون‌ها تنها بر زمین ریخته نمی‌شوند؛ بر وجدان ما نیز فرو می‌چکد.
و اگر از این قطره‌های خون بیدار نشویم، پیش از آنکه بمیرم، ما مرده‌ایم.
بیدار شو!
هر آوار ظلمی که بر دامان غزه می‌افتد، بر روح تو نیز فرود می‌آید.
هر کودکی که در آوار دفن می‌شود، پاره‌ای از انسانیت تو را نیز دفن می‌کنند.
اگر سکوت کنی، شریک جنایت شده‌ای.
اگر بیدار شوی، هرگز سکوت مکن!
هرگز اجازه مده که خون کودکان بی‌صدا بر زمین بریزد!
بیدار شو، ای انسان!
که بیداری تو تو تنها راه نجات مظلومیت است