متن فاجعه انسانی

دیدم پدری را…
نه، پدری نبود، سروی بود با قامت شکستۀ ای در غزه
گام‌هایش، نه به سوی خانه، که به سوی حفره‌ای بی‌انتها می‌رفت؛
حفره‌ای که دیواری جز سکوت و ظلمی که نامش بی‌غیرتی بشر بود، نداشت.
و ناگاه…
زمین فرو ریخت،
و آسمان از شرم پشت ابرها پنهان...

دریا سکوت کرده، هدی غرقِ التهاب
هر موج، ناله‌ای بر غالیه بی‌جواب
دنیا ز تماشای غم هدی روسیاه
در چشم‌های غالیه پدر جان فدا
بر ساحل غزه پدری خفته در خون
هدی دویده، قامتش بر پیکر خون
فریاد زد: "بابا!"، جهان خیره به دردش
این ناله، شعله‌ای‌ست که برساحل ردش...

جنگ،
نه آغاز دارد
نه پایان...

در هیاهوی گلوله‌ها،
کودکی، بی‌نام،
رویاهایش را به خاک می‌سپارد...

مادری،
با چشمانی پر از دلهره،
تابوت خالی را نوازش می‌کند...

مردی،
با زخم‌هایی نه بر تن،
که بر خاطره...

و زمین،
که دیگر نای روییدن ندارد،
از خون اشباع شده.

جنگ،
سکوت را...

ای مردم دنیا!
کاش برای لحظه‌ای، فقط لحظه‌ای، چشمانتان را باز می‌کردید...
نه برای دیدن منظره‌ای زیبا، نه برای تماشای یک فیلم احساسی،
بلکه برای دیدن واقعیتی که در سکوت، در خون، در آوار دفن شده است.
شانا فرزند لوییزانریکه دختری کوچک از غرب و با لبخند معصومانه‌اش، قلب‌ها را...

●نامه ای به وطن :
جنگ بر من میتاخت بی آنکه بدانم چگونه چشمان پدرم را از آتش نجات بدهم.
جنگ بر من نه ، بر خانواده ام نه ، که بر این شهر با سرعتی باور نکردنی میتاخت.
پس از کشته شدن خواهرم ساعت ۲:۲۳ بامداد به این فکر...