روزی زمستانی بود...

🔹🔷💠
🔷
💠
روزی زمستانی بود. زیر درخت بلوطی نشستم و به تنه آن تکیه دادم. 
درخت، داستان خویش را به نجوا گفت:

«دانه‌ای بلوطی بودم، بر بلندترین شاخه درخت مادرم. روز مقدر، با تندبادی فرو افتادم و به شیاری درغلتیدم. 
روح زمین، در من جنبشی افکند و رستن آغاز کردم. 
نخستین جوانه‌ام به آسمان سلام کرد، چون من. پیرامون مادرمان بسیار بودند، 
اما هر بار، گوسفندان گرسنه هجوم می‌آوردند و فرصت زندگی را از ما می‌گرفتند، 
و مادرمان به سوگ می‌نشست. 
من خوش‌اقبال بودم و هر بار جان سالم به‌در بردم. 

سال‌ها گذشت و ریشه‌هایم به ریشه‌های مادرم پیوند خورد. 
من به نور خورشید نیاز داشتم، اما در سایه‌سار مادرم از آن محروم بودم. 
و مادرم، با مهر، قسمتی از آنچه را که از خورشید و زمین می‌گرفت، از راه ریشه به من می‌داد. 

کم‌کم بالیدم و سال‌ها سپری شد، تا زمانی که مادرم پیر شد و دیگر یارای نگه‌داشتن وزن شاخه‌هایش را نداشت. 
سرانجام، روزی با صاعقه‌ای درغلتید و با شاخه‌های مرده‌اش، گرداگرد من حصاری کشید. 

اکنون، نور خورشید به شاخه‌های من می‌رسید و کم‌کم سال‌ها بر من گذشت و تنومند شدم. 
من، رؤیاهای زمین را از اعماق خاک می‌گیرم و به چهار قرائت تفسیر می‌کنم، 
برای چشمانی که می‌خواهند ببینند... و چه اندک‌اند این چشم‌ها!»

درخت این بگفت و در سکوت فرو رفت.

من گفتم: 
«قرائت زمستانی‌ات را بسیار دوست می‌دارم، آنگاه که ردای برف بر سر می‌کشی 
و آسمان ابراندود، از ورای شاخه‌های عریانت، خیال مرا صیقل می‌دهد. 

و قرائت بهاری‌ات را نیز، آنگاه که باران بهاری بر برگ‌های نو رسته و سبز زمردی‌ات می‌بارد 
و اندوه روزگار را از قلب‌ها می‌زدایی. 

و قرائت تابستانی‌ات، که تماشای برگ‌های غبارگرفته و عطشناک تو، 
تحمل رنج‌های ناگزیر زندگی را بر انسان هموار می‌کند؛ 
که سرانجام، باران خواهد بارید و غبار اندوه از ساحت زندگی خواهد شست. 

و قرائت پاییزی‌ات... هوشمندی تو، آنگاه که برگ و بار را به دست باد خزان می‌سپاری، 
مرا در حیرت خود غرق می‌کند؛ 
که چگونه زمان فرو ریختن برگ و بار را درمی‌یابی! 
چه، اگر چنین نشود، برگ و بار تو چنان از برف و باران سنگین خواهد شد 
که تو را درهم خواهد شکست.»

درخت گفت: 
«دریغا! اگر آدمیان می‌دانستند که رشته حیاتشان با حیات من گره خورده است، 
تبرها را می‌شکستند و به طواف من برمی‌خاستند.»