بـودن رفیق قشنـگ تـر از مرواریـد...

بـودن رفیق، قشنـگ تـر از مرواریـد دریاست ---✨
تیکه ای از خاطرات خوش ماست
که هیشکی در این زمینه نباید از قشنگی حرف بزنه،
چشمای رفیق از کل زندگی قشنگ تره...
چون رفاقت یه ترکیب ست که هیچ
وقت برد باخــت نداره...
زمانی نسبت به رفیق‌بازی مردان همه نگران و حیران بودند!
اغلب مردها
خصوصیتی عجیب داشتند
آن هم ترجیح رفاقت‌هایشان به خانواده بود!
ریشه‌ی اغلب زندگی‌ها با این رفتار پوسیده شد!
جدیداً همه چی وارونه شده!
مردهای اطرافمان ساکت‌تر!
نه خبری از قرارهای فوتبال!
نه تفریحات آخر هفته!
نه دورهمی‌های شبانه و قهوه‌خانه‌ای!
نه دید و بازدیدهای شب یلدا و نوروز و...
مردان ایرانم
آرام‌آرام دارند
در غار تنهایی‌شان فرو می‌روند!
همه درگیر پدیده ای به نام «رکود رفاقت» شده اند!
«کسی حالا حتی یک دوست صمیمی هم ندارد»!
درصد بالایی از مردان این خاک احساس تنهایی عمیقی می کنند!
این تنها ماندن، تحمیل روزگار ست یا دگری
نمی دانم!
وقتی اجاره‌خانه، قسط، شهریه مدارس و دانشگاه،خرج و مخارج بی خردانه سر به فلک کشیده،
تمام ذهنِ همین مرد را پر می‌کند،
دگر جایی برای رفاقت ها نمی‌ماند!
آن قراری که برای تخلیه‌ی فشارِ روانی و نیمه آرامشی بود،
تبدیل شده به فشار مالی و عصبی!
حالا همین مرد خسته وقتی رفیق ندارد،
همسر و فرزند را هم خسته می‌کند!
چون انتظار دارد
هم شریک زندگی باشد،
هم رفیق گرمابه، گلستان و روز تنگ!
حالا نظاره گر مردانز هستیم
که در ظاهر قوی‌اند،
اما در باطن،
از فرط بی‌کسی ترک خورده‌اند!
تنهایی که برای سلامتی همین مردان
به اندازه کشیدن ۱۵ نخ سیگار در روز خطرناک ست!
«رفیق»،
هزینه نیست؛
سرمایه ی زندگی ست
تنها گنجی که جستجو کردن آن به زحمتش می‌ارزد..!