مادرم گیسوان سفیدش را با شانه ای که بوی غم میدهد آهسته میبافت هر تار مویش نخی، ست بر پرده ای که فردا را پیش چشمانم میدوزد.
این متن را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.