به خلسه رسیده ام
انگار همه چیز، با تمام متعلقات و مندرجات
دکمه ی آسانسورِ عرش به فرش را در ذهنم زده اند و در بی وزنیِ محض، به همکف ترین طبقه ی ممکن رسیده اند!
به غایتِ تمامِ دوندگی ها فکر می کنم
به آدم هایی که روز و شب رفته اند و حتی رسیده اند
بعد تصویرِ استیصالِ حین مرگشان را می بینم
و بعد می گویم تهِ ته ش که چه؟!
ZibaMatn.IR