در قسمتی از این کره ی خاکی جمعیتی ساکن اند به نام "مهرزیستان" که هنوز مهربانی را بلدند!
زبان اشاره شان لبخنداست و فرهنگشان شادی بخشیدن؛
دین شان در چشمهاشان قابل عبادت است و به زمان حال اعتقاد دارند؛
فکرکردن به گذشته را مکروه میدانند و آینده را خود می سازند؛
در قلمرو آنها عدالت در انسانیت حکم می کند و همه چیز را در "ما" می سنجند نه تو و نه آنها!
انگشتان اشاره شان را به سوی کسی نشانه نمی روند و دوست داشتن بی دلیل را جزء آیین شان می دانند؛
آری...
آنها مرگ شان نیز در مهربانی ست...
ZibaMatn.IR
