متن ناهید آقاطبا

این تکنولوژی لعنتی در چمدانش راحتی داشت ولی خوشی ها را از جاده ی زندگیمان کنار زد. جاده ها آسفالت شدند تا رفت و آمد راحت شود اما ما همیشه میرفتیم و آمدنی در کار نبود! تلفن جای هم صحبتی های چشم در چشم، شب نشینی های زمستانه و دیده...

حوالی تو را نمیدانم
اما اینجا باران با رویایی تو می بارد ؛
شجریان با بغض بیشتری
می خواند؛
باد روی مدار موهایت می وزد
و بوی خاک آلوده به عطرتنت؛
اینجا همیشه خزان است
بهار من.....

تصمیم بگیر با دل خوشی هایِ ساده معادله پیچیده یِ زندگی را دور بزنی
در خنده اسراف کن و به غم پشت پا بزن
با باران هم آواز شو و بگذار خورشیدِ تنت را لمس کند
به دورهمیِ دوستانت نه نگو و برایِ بودن در شادی ها بهانه نیاور
گذشته...

رفیق...
بیا برویم
به سرزمین بیخیالی
و ساعت های زندگیمان را به وقت بی تفاوتی بگذرانیم ؛
بیا با ضرب آغوشمان نقض کنیم حقیقت اینکه "انسان همیشه تنهاست "؛
بیا پشت به غم ها
بایستیم وسرزده به دنیای خنده ها سرک بکشیم؛
باچشمک ستاره ها برقصیم
و ناخن هایمان را...

در قسمتی از این کره ی خاکی جمعیتی ساکن اند به نام "مهرزیستان" که هنوز مهربانی را بلدند!
زبان اشاره شان لبخنداست و فرهنگشان شادی بخشیدن؛
دین شان در چشمهاشان قابل عبادت است و به زمان حال اعتقاد دارند؛
فکرکردن به گذشته را مکروه میدانند و آینده را خود می...