دلتنگی؛ اتفاقا، هم به زمان وابسته است، هم مکان...
هرچقدر از زمان نبودنِ کسی بگذرد،
دلتنگی هم به موازات آن بیشتر شده وَ تو و قلبت را به هم می فشارد...
وجب به وجب که فاصله زیاد شود،
دلتنگی نیز بیشتر و بیشتر شده تا
به تو بفهماند جغرافیایش چندان هم بد نیست...
دلتنگی مرد و زن و پیر و جوان نمی شناسد،
همه را به یک چشم دیده
و دامَش را برای آنها پهن می کند.
دلتنگی، کیسه ی اشک کسانی را پر می کند که زمان زیادی ست،
کیلومتر ها دور از زاویه ی دید عزیزانشان هستند...
نقشه ای یکسان هم برای کسی که در دامش افتاده، دارد.
این دلتنگی ست
که خاطره ها را به یاد می آورد و با پررنگ نشان دادنِ آن
اشک را میهمان چشمان می کند.
خودش نیز بعد از آن،
پایش را روی پای دیگرش گذاشته و
بی رحمی اش را به رخِ چشمان خیسِ قربانی اش، می کشاند...
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
