اگر کسی را داری که در این درهم ریختگی عاطفه ها به شیوه ای صادقانه دوستت دارد، احساسش را جدی بگیر. وقتی بی حساب و کتاب چشم هایش فقط تو را می بینند و قلبش تو را می جوید، وفاداری اش را قدر بدان. در روزگار عقل های محاسبه گر، کم اند اینگونه آدم ها. اگر کسی را داری که به دور از بازی های مکارانه ی روزگار برایت عشق و نور می آورد، او همان است که سال ها بعد در روزهای دلتنگی به او عمیقا محتاج خواهی شد. او همان است که به تو آرامشی از جنس انسانیت خواهد داد.
اگر چنین کسی را داری در روز عشق دستش را بگیر، و پله های پشت بام را با او بالا برو و فریاد بزن “دوستت دارم”، طوری که صورت عبوس این شهر، از هجوم احساسات تو و او سرزنده شود. طوری که قلب گرفته ی این دیار، پُر از آغوش و بوسه شود …
ZibaMatn.IR