تنهایی آن لباس سختیست که ادمی به انتخاب که نه
مطمئنا به اجبار تن و خود را حبس زرهی از جنس ترس میکند
تنهایی آن زجر منتخب ایست
که گَهگاه راهی برای پیدایش روح پنهان شده ماست
راهی که آغازش تاریک نَمور و به مثال انباری قدیمیست اما دنباله اش
به اطمینان روشنایی بی حد و مرز ایست که یاد میدهد چطور خودمان باشیم و دنیایمان مملو از بقیه و خالی از خودمان نماند
روشی که به ما می آموزد
از میان میلیارد ها ادمیزاد زیستا بر روی زمین از هر دین و آیین و نژاد و نسلی
فقط خودمان هستیم که میتواند پایان شب سیه را سپید رنگ، کند
تنهایی درخود اندیشیدنیست
که ثمره اش
دستگیر و رهنمود ماست در میان تقویم زندگینامه نوشته شده و چاپ نشده مان
تنهایی همیشه
قفسی برای اسارت ما نیست
بلکه کلاس اموزنده ایست
از آنچه در لابه لای دورانم گم کرده ایم :)
نوشته:فرناز ندافی
ZibaMatn.IR