اتاق چوبی از احساس زندگی خالی
نه حس گریه گلایه، نه حس خوشحالی
اتاق بی در و پیکر که دار قالی را
گرفته تنگ بغل، زیر سقف پوشالی
و دختری بی لبخند، صبح رو به پدر
سلام! و بعد نه حرفی نه حال و احوالی
پدر مچاله، پدر ناتوان، پدر عاصی
پدر نتیجة شغل شریف حم‍ّالی!
پدر علیل و زمین گیر، دخترک اما
پرنده می بافد پا به پای بی بالی
برای وا شدن بخت دخترانة خود
گره زده است دلش را به ریشة قالی
و گاه می اندیشد به آفرینش و جبر
به این که خلقت انسان ندارد اشکالی!
به عشق زودرسی که سیاست فقر است
به پوچیِ همة طبل های توخالی
به لُ‍کنتی که دارد زبان کودکی اش
به «دوستت می دانم» به «دوستم دالی»
به زخم کهنه سرما، به سرفه های خشک
به لکه های خون روی صورت قالی
.
دو روز مانده به آغاز حس آرامش
دو روز مانده از این رنگ های جنجالی
دو روز مانده به این بخت بی دلیل، اما
کنار گورستان جای زندگی خالی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
