چشم هایش را به آفتاب بخشید تا از دریچه ی یک زندان به جهان نگاه کند قلبش را به جنینی بخشید که در زهدانِ درّه ای، شکل زندگی، تلف شده بود پاهایش را به تک درختِ گورستان بخشید تا استعدادش را در جنگلی بکر شکوفا کند دست هایش را به...
اَ قبرستان چندر اَمی پئیزاَ مانِه سورخٚ شمعدانی سربسر برگردان: این گورستان/ چقدر شبیه ی پائیز ماست/پشت سرهم شمعدانی سرخ ✍علیرضا فانی
اتاق چوبی از احساس زندگی خالی نه حس گریه گلایه، نه حس خوشحالی اتاق بی در و پیکر که دار قالی را گرفته تنگ بغل، زیر سقف پوشالی و دختری بی لبخند، صبح رو به پدر سلام! و بعد نه حرفی نه حال و احوالی پدر مچاله، پدر ناتوان، پدر...
وقتی دیدید سایه انسان های کوچک در حال بلند شدن است... بدانید آفتاب سرزمین شما در حال غروب کردن است... سرزمینی که متفکرانش بیکار باشند و بیسوادانشان شاغل مشاورانش بیمار باشند، و وکلایش ساکت؛ جوانانش اَبله باشند، و سالخوردگانش اَحمق: مردانش لحن زنانه داشته باشند، و زنانش ژست مردانه؛ اغنیایش...
من آنجا نیستم رها کن سنگِ گوشه‌ی گورستان را! من آنجا نیستم! . وقتی باران می‌بارد دستت را بر شیشه‌های خیسِ پنجره بگذار . تا گونه‌های مرا نوازش کرده باشی! . این دست‌های همیشه شوخِ من است . که هنگامِ بازگشتنت به خانه در غروب‌های پاییزی . موهایت را به...
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان؛ و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرود ها را و تُرا که مردگان این سال عاشق ترین زندگان بوده اند.
بسیار سالها گذشت تا بفهمم آنکه در خیابان می گرید از آنکه در گورستان می گرید بسیار غمگین تر است
