چه دورانیست فریادا، که دیگر همزبانی نیست

میان کنجِ تنهایی، نگاهِ مهربانی نیست

چه دورانیست،غم افزون و دل؛پرخون و دیده تر

که حتی، آشنایان را ز غمخواری نشانی نیست

به طاقِ ابرویِ جانان ، نمانده طاقتی درجان

ولی با این همه، در دیدگان؛اشکِ روانی نیست

دلا! بیزارم از این زندگانی، نیست یکرنگی

صداقت نیست، دلتنگم؛ چرا آرامِ جانی نیست

تمام گلستان، دردا ! شده افسرده و بی جان

که جولان میدهد زاغی ومرغ نغمه خوانی نیست

دلِ آشفته، سوزان و خزان شد گلستانِ عشق

چه دورانیست فریادا! که دل را دلستانی نیست

چه دورانیست فریادا!که حسرت جای شادیهاست

نمی خندد گل و سبزه، که عشق باغبانی نیست
بادصبا
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
آوای باد صبا