رعدِ برق آسای سکوت، ارامش را به سلول هایم منتقل میکند،نیمی از وجودم در میان لاله های سرخ و خونین ِدلاوران شجاع نبردی که برای مردم،کشور،دین و ایینشان جان فدا کرده اند جا مانده است...با گذاشتن قدم در این مکان از میان سیاهچه های تاریک ذهنم به بزرگترین چاله که همان چاله حسرت است میرسم ،حسرت اینکه ای کاش من نیزتوفیقی نصیبم میشد و میتوانستم جسمم را در این ارامشگاه به خاک بسپارم و روحم را رهسپار اسمان کنم،ای کاش این موهبت الهی شامل حال من نیز میشد،ای کاش من نیز لیاقت همنشینی با این شهدا را در دنیای ابدی داشتم ....بوی خوش گلاب در هوا معلق است،دمی عمیق از عطر وجود مبارک شهدا میگیرم و ریه هایم را سرشار از یادشان میکنم ،زبانم را با درود و صلوات مترنم میکنم و توشه ای هر چند ناچیز برای این بزرگواران میفرستم ...خواهان صبر از خداوند هستم،صبر برای بی طاقتی های روحم که تشنه شهادت است،صبر برای مادرانی که پاره ای از وجودشان فدای این سرزمین مقدس شده،صبر،صبر وصبر...
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
