تازه رسیده از سفر کربلا سرت بین تن تو فاصله افتاده تا سرت با پهلوی شکسته و با صورت کبود کنج تنور کوفه کشانده مرا سرت پیشانی ات شکسته و موهات کم شده خاکستر تنور چه کرده است با سرت؟ رگ های گردنت چقدر نامرتب است ای جان من چگونه...
رفته ام با پا نه، اما با دلم سمت حرم روح من رفته سفر جا مانده اینجا پیکرم قسمتی از خویش را من جا نهادم سال پیش تکه ای از قلب من جا مانده پیش سرورم کاش می شد زندگی را جور دیگر زد رقم تا نباشد ،آن زیارت ،...
پرسید رفیقی که مرا لیک سئوال است از بعد حسین آن که شهنشاه جلال است مبهوت وقارش شرفش دشت و جبال است این گریه و شیون که بهرماه و به سال است سیر حکمی است و یا خواب و خیال است پیری برسید و نظری کرد و به لبخند فرمود...
شاید حسین ناجی اندوه ما شود شاید حسین مرهم این غصه ها شود شاید حسین گریه ی ما را ببیندو شاید که درد مردم عالم دوا شود
ما ذکر مصیبت مدامیم حسین مرثیه ی مرگ ناتمامیم حسین ما کرب و بلای ناطق تاریخیم هرماه محرم الحرامیم حسین
…محرم امسال هم رسید جاااااان دلم… اما نوعی دیگر و با اندوهی بزرگتر … خیلی ها امسال ڪنارمان نیستند و خیلی ها ……درگیر این بیماریِ منفورند و همۂ مان ب نوعی درگیرِ اضطرابیم… ……نگو معجزه ای از اولادِ پیامبر در زندگی ات ندیده ای… ……ڪہ باور نمی ڪنم…… ……نگو هرگز...
امشب حسن (ع) اول شب یتیمی را با گریه می‌گذراند؛ حسین (ع) عزا گرفته است؛ بعد از زهرا (س) زینب (س) خانم خانه است... امشب مهدی (عج) شب زنده‌دار است... و همه منتظر ظهور او هستند تا بیاید و لااقل یک دانه شمع بر سر قبر زهرا بسوزاند...
