صد بهار آمد و رفت من ولی در فصلی که تو رفتی ماندم در همان پاییز که با خداحافظی ات برگ بی جان درخت روی دستم افتاد زد نسیم و آن برگ با هزاران امید در مسیرت سبز شد زیر پایت له شد آسمان بر آن برگ بی توقف بارید
ما با گریه ی خود و خنده ی دیگران به دنیا می آییم و با خنده ی خود گریه ی دیگران از دنیا می رویم. شاید ما برای شاد بودن آفریده نشدیم... (محمد فرمان رضائی)
تو جام شرابی و من عاشق میخانه تو نای سه تاری و من مطرب مستانه میخندم و میرقصم در پیش نگاه تو من مست شدم هربار بی ساغر و پیمانه گفتی که شبانگاهان باز آ به سراغ من از شوق تماشایت شبگردم و ویرانه
چشم مست و دست سرد و موی افشان عطر شیرین، لاک رنگین، شعر غمگین در خیابان، زیر باران، بوی ریحان نیمه شب یادم آمد زخم دیرین (محمد فرمان رضائی)
زد نسیم و سر زلفش ز رخش رفت کنار چال لپش شد نمایان و دلم گشت خمار (محمد فرمان رضائی)
ماه را دیدم و گفتم که قشنگ است اما رخ زیبای تو را ماه ندارد جانا (محمد فرمان رضائی)
آرام بخواب؛ نه ماه آنقدر نزدیک است که شب را بسوزاند، نه شب آنقدر سیاه است که ماه را خاموش کند. (محمد فرمان رضائی)
