متن نومید

کدام عید و کدامین بهار ؟ با چه امید ؟

که با نبود تو نومیدم از رسیدن عید

هنگام خواب
به خاطر نخواهم آورد
دو جوجه ای را که نیمروی ناهار من شدند،
مورچه ای را
که هنگام نوشتن همین شعر حتا
به کفِ کفشم چسبیده بود
و سوسکِ سگ جانی را
که از قلمرو خود
در فاضلابِ خانه خارج شده بود
و دیگر به آنجا بازنخواهد گشت......

بر آن فانوس که ش دستی نیفروخت
بر آن دوکی که بر رَف بی صدا ماند
بر آن آیینه ی زنگار بسته
بر آن گهواره که ش دستی نجنباند
بر آن حلقه که کس بر در نکوبید
بر آن در که ش کسی نگشود دیگر
بر آن پله که بر...

زن
پیاده،نومید، بی‌پناه
گاهی یادش می‌رود
دارد با خودش بلند حرف می‌زند.

چند نانِ لواش
دو سه گوجهٔ تَه‌مانده
کمی پیاز و یکی دو سیبِ کبود،
با چادر کهنه‌اش به دندان،
خاکروبِ کوچهٔ پی‌کشان.

آبرو دارد، پیاده
آبرو دارد، نومید
آبرو دارد، بی‌پناه... من اسمِ کوچکِ مارکس را به یاد...

دلبر که جان فرسود از او
کام دلم نگشود از او
نومید نتوان بود از او
باشد که دلداری کند

از درگه همچون تو کریمی هرگز

نومید کسی نرفت و من هم نروم